«Σε δέκα χρόνια θα έχει διαλυθεί η ΕΕ», λέει βραβευμένος συγγραφέας

Η ζούγκλα του Καλαί, οι φυλακές στην Καλιφόρνια και τη Βρετανία, η Λαμπεντούζα. Εμπειρίες και ερεθίσματα που αποτέλεσαν εφαλτήριο μιας ακτιβιστικής δράσης. Ο βραβευμένος βρετανός θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής Άντερς Λουστγκάρτεν έχει γνωρίσει την άλλη όψη του νομίσματος. Μέσα από ταξίδια και μελέτες καταγράφει τις συμπεριφορές ανθρώπων που αποφασίζουν με τη στάση τους να δώσουν γροθιά στο σύστημα.

Βρέθηκε στην Ελλάδα για να παρακολουθήσει στο Θέατρο Νέου Κόσμου το έργο του Λαμπεντούζα, το οποίο σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Έγραψε τη Λαμπεντούζα, ύστερα από παραγγελία του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου, για να στείλει τη δική του απάντηση σε ρατσιστικές ρητορείες

Έζησε από κοντά το προσφυγικό δράμα επισκεπτόμενος τέσσερις φορές τη Ζούγκλα του Καλαί και βοηθώντας ως εθελοντής κατατρεγμένους ανθρώπους.

Έφηβοι 14 και 15 ετών αποτελούσαν, όπως αναφέρει, το σημαντικότερο κομμάτι του πληθυσμού στον καταυλισμό. Παιδιά που για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη ζωή άφησαν πίσω τους την οικογένειά τους. Οι γονείς αδυνατώντας να φροντίσουν τα παιδιά, τα οδηγούν στη φυγή. Σε μια άλλη χώρα, πόλη όπου θα μπορέσουν να παλέψουν για τα βασικά αγαθά, να ονειρευτούν και να επενδύσουν σε κάτι καλύτερο από αυτό που βίωσαν. Τα προσφυγόπουλα του Καλαί δίνουν μια άνιση μάχη με το παρόν, δεν σταματούν όμως να ονειρεύονται στιγμές δημιουργίας. Επιθυμούν να βρεθούν με μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια απ’ό,τι οι γονείς τους στο «γήπεδο» του μέλλοντος.

Ο Λουστγκάρτεν έχοντας έρθει σε επαφή με φυλακισμένους, αξιοποιεί ό,τι αποκόμισε από την επικοινωνία με ανθρώπους που πάλευαν με τον παραλογισμό.

«Έχω διδάξει σε θανατοποινίτες στην Καλιφορνία, στις φυλακές του San Quentin State. Δεν έχουν όρεξη για ζωή, είναι καταδικασμένοι σε θάνατο. Αρκετοί όμως βγαίνουν από την φυλακή πριν από την εκτέλεση της ποινής, καθώς είναι λάθος που βρίσκονται εκεί. Έχω διδάξει και σε αγγλικές φυλακές για μερικά χρόνια. Οι φυλακισμένοι δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις. Αντιλαμβάνονται την αδικία», επισημαίνει.

Στις φυλακές στην Καλιφόρνια παρέδιδε μαθήματα που σχετιζόταν με την εκτίμηση της τέχνης. «Δεν πήγαινε κανείς να διδάξει εκεί. Ήταν κάτι εθελοντικό, δεν πλήρωναν. Οι κρατούμενοι φαίνονταν πεινασμένοι για συζήτηση, ανταλλαγή επιχειρημάτων γύρω από την τέχνη. Κατάφερα να συνεργαστώ με μια εταιρεία η οποία συνεισέφερε στην υλοποίηση της πρωτοβουλίας μου δωρίζοντάς μου 100 αντίγραφα έργων τέχνης. Οι μαθητές μου κλήθηκαν να γράψουν μια έκθεση πάνω στο έργο τέχνης το οποίο είχαν επιλέξει να μελετήσουν», θυμάται, χωρίς να παραδίδει στη λήθη μια εμπειρία που μέχρι σήμερα μνημονεύει. Τριάντα φυλακισμένοι είχαν ξεσηκωθεί, φώναζαν, διαμαρτύρονταν καθώς διδάσκονταν για τους περιορισμούς στην κινεζική τέχνη. Είχαν βιώσει στο πετσί τους τον πόνο του περιορισμού.

Ο συγγραφέας και ακτιβιστής έχοντας συλλέξει εμπειρίες από διάφορα μέρη του κόσμου, δεν αφήνει ασχολίαστο το γενικευμένο κλίμα ανησυχίας που παρατηρείται στην Ευρώπη, μετά από μια σειρά αντισυστημικών «όχι».

Επιστρέφει στις εξελίξεις του καλοκαιριού στην χώρα του, την Βρετανία, όπου η «επιθυμία για απόκτηση αισθήματος ασφάλειας οδήγησε τους Βρετανούς στην ψήφο υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Όσοι υποστηρίζουν την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, δεν γνωρίζουν την σκληρή και άδικη στάση της απέναντι στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι ζητούν από την Ελλάδα να διαχειριστεί την προσφυγική κρίση είναι τουλάχιστον αηδιαστικό τη στιγμή που της ζητούν χρήματα. Στην Βρετανία και όσοι τάχθηκαν υπέρ του Brexit, δεν γνωρίζουν τη φιλοσοφία της ΕΕ και απλά ήταν μια ψήφος που πρόδιδε τη φιλοδοξία πολλών να ζήσουν σε μια αυτοκρατορία παλαιότερων χρόνων».

»Σε δέκα χρόνια θα έχει διαλυθεί η ΕΕ. Κανείς στην ουσία δεν θα τη στηρίζει, παρά μόνο οι Γερμανοί. Οι συνέπειες του Brexit θα αποδειχθούν τελικά καταστροφικές γιατί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το διαχειρίζονται ανίκανοι άνθρωποι. Η Τερέζα Μέι δεν είναι ικανή για να βρίσκεται στο τιμόνι της ηγεσίας. Δεν υπάρχει σχέδιο. Παραλογισμός επικρατούσε πίσω από την ιδέα του Brexit. Το Συντηρητικό Κόμμα αποτελείται από ρατσιστές και άπληστους. Το Συντηρητικό Κόμμα δεν ήθελε ουσιαστικά το Brexit, ήθελε με έναν τρόπο να καθησυχάσει τους ρατσιστές του κόμματος», τονίζει.

Αναφερόμενος στην έλλειψη σχεδίου και στις λανθασμένες ερμηνείες που ακολούθησαν το Brexit, o Λουστγκάρτεν θίγει και το ελληνικό ζήτημα, γυρνώντας τον χρόνο ακόμη πιο πίσω, στο δημοψήφισμα.

«Ο πρωθυπουργός σας, Αλέξης Τσίπρας, με υπεροψία πίστευε ότι θα εξασφάλιζε μια καλύτερη συμφωνία με την ΕΕ, δεν τα κατάφερε όμως», τονίζει και περνά στην «καυτή πατάτα» του προσφυγικού.

«Η Βρετανία δεν είναι ανοιχτοί σε πρόσφυγες. Όπως έχουν δείξει και έρευνες φιλοξενεί πολύ μικρότερο αριθμό προσφύγων από αυτόν που θα μπορούσε», αναφέρει για να μιλήσει για μια αρρωστημένη λογική πίσω από το Ισλαμικό Κράτος.

«Η Δύση με τη στάση της δίνει στο Ισλαμικό Κράτος αυτό που θέλει. Έναν πόλεμο πολιτισμού και θρησκείας που βασίζεται στο τυφλό μίσος. Οι μουσουλμανικές κοινότητες στην ΕΕ αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον και στρέφονται στη βία. Πρόσφατη βρετανική έρευνα έδειξε, πάντως, ότι η μουσουλμανική κοινότητα καταδικάζει τον εξτρεμισμό περισσότερο από κάθε άλλη κοινότητα», σχολιάζει ο συγγραφέας και ακτιβιστής.

Μέσα από παράσταση που ανεβάζει στο Στράντφορντ παρουσιάζει σε ένα «συντηρητικό κοινό που τάχθηκε υπέρ του Brexit» τον κοινωνικό«χάρτη» υποβαθμισμένων περιοχών της Βρετανίας.

«Στην Βρετανία οι μορφωμένοι της μεσαίας τάξης ψήφισαν Bremain, ενώ εκείνοι της εργατικής τάξης τάχθηκαν υπέρ της αποχώρησης της χώρας από την ΕΕ», τονίζει χωρίς να κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα των αστέγων που μαστίζει την Βρετανία.

Να σημειωθεί ότι έκθεση της φιλανθρωπικής οργάνωσης Shelter είχε αποκαλύψει ότι περισσότεροι από 8.300 άνθρωποι κινδυνεύουν κάθε εβδομάδα να χάσουν το σπίτι τους στην Αγγλία. Τα διαμερίσματα του Λονδίνου Μπάρκινγκ και Ντάγκενχαμ έχουν επηρεαστεί περισσότερο από τη στεγαστική κρίση της Βρετανίας, με ένα στα 38 σπίτια να κινδυνεύει από κατάσχεση.