Δεν είναι μόνο ο αριθμός των ελληνικών
ταινιών που προβάλλονται φέτος στη Θεσσαλονίκη. Είναι και η θεματική
τους, που δείχνει πως κάθε σκηνοθέτης προσπαθεί να βρει τη δική του
φωνή, επιλέγοντας το είδος και το ύφος που του/της ταιριάζει.
Από το βραβευμένο και πολυαναμενόμενο Chevalier που έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στη Θεσσαλονίκη –και απέσπασε ιδιαιτέρως θετικά σχόλια-, στο Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή και από εκεί στο Ξύπνημα της Άνοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, το Silent του Γιώργου Γκικαπέππα και στο Interruption του Γιώργου Ζώη, το ελληνικό φεστιβάλ δείχνει ότι αν και διαθέτει ελάχιστα μέσα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μεγαλύτερες ευρωπαϊκές παραγωγές.
Στο Silent που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό, μία κοπέλα αγωνίζεται να βρει τη φωνή της που την έχει χάσει. Πρόκειται για έναν έντονο συμβολισμό που στην περίπτωση των ελλήνων σκηνοθετών λειτουργεί –ευτυχώς- αντίστροφα.
Από το εσωτερικής έντασης Silent στο έντονα ψυχαναλυτικό Σύμπτωμα, στο κωμικό Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη και στο ιδιαίτερο Interruption, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Ζώη που προβλήθηκε στη Βενετία, αλλά και σε πλήθος ακόμα ταινιών που προβάλλονται αυτές τις ημέρες στο Φεστιβάλ (όπως το Invisible του Δημήτρη Αθανίτη) γίνεται σαφές ότι τους έλληνες δημιουργούς δεν τους ενδιαφέρει μόνο ένα θέμα και σίγουρα δεν τους ενδιαφέρει με τον ίδιο τρόπο.
Τα προβλήματα στο ελληνικό σινεμά παραμένουν μεγαλύτερα από ποτέ: ο ειδικός φόρος υπέρ της παραγωγής καταργήθηκε και υπάρχει δέσμευση του υπουργείου για την επαναφορά του, ενώ το 1,5% που πρέπει να αποδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια απλά δεν εφαρμόζεται.
Σε πείσμα των καιρών οι έλληνες σκηνοθέτες επιμένουν. Καταφέρνοντας με εικόνες και όχι με λόγια να «βροντοφωνάξουν» την παρουσία τους.
Αποστολή: Αγγελική Στελλάκη
Από το βραβευμένο και πολυαναμενόμενο Chevalier που έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στη Θεσσαλονίκη –και απέσπασε ιδιαιτέρως θετικά σχόλια-, στο Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή και από εκεί στο Ξύπνημα της Άνοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, το Silent του Γιώργου Γκικαπέππα και στο Interruption του Γιώργου Ζώη, το ελληνικό φεστιβάλ δείχνει ότι αν και διαθέτει ελάχιστα μέσα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μεγαλύτερες ευρωπαϊκές παραγωγές.
Στο Silent που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό, μία κοπέλα αγωνίζεται να βρει τη φωνή της που την έχει χάσει. Πρόκειται για έναν έντονο συμβολισμό που στην περίπτωση των ελλήνων σκηνοθετών λειτουργεί –ευτυχώς- αντίστροφα.
Από το εσωτερικής έντασης Silent στο έντονα ψυχαναλυτικό Σύμπτωμα, στο κωμικό Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη και στο ιδιαίτερο Interruption, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Ζώη που προβλήθηκε στη Βενετία, αλλά και σε πλήθος ακόμα ταινιών που προβάλλονται αυτές τις ημέρες στο Φεστιβάλ (όπως το Invisible του Δημήτρη Αθανίτη) γίνεται σαφές ότι τους έλληνες δημιουργούς δεν τους ενδιαφέρει μόνο ένα θέμα και σίγουρα δεν τους ενδιαφέρει με τον ίδιο τρόπο.
Τα προβλήματα στο ελληνικό σινεμά παραμένουν μεγαλύτερα από ποτέ: ο ειδικός φόρος υπέρ της παραγωγής καταργήθηκε και υπάρχει δέσμευση του υπουργείου για την επαναφορά του, ενώ το 1,5% που πρέπει να αποδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια απλά δεν εφαρμόζεται.
Σε πείσμα των καιρών οι έλληνες σκηνοθέτες επιμένουν. Καταφέρνοντας με εικόνες και όχι με λόγια να «βροντοφωνάξουν» την παρουσία τους.
Αποστολή: Αγγελική Στελλάκη
Newsroom ΔΟΛ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου