Τι τρώμε οπωσδήποτε σε κάθε νησί;

Η κουζίνα κάθε τόπου είναι η μισή ταυτότητά του. Και τα αυγουστιάτικα τσιμπούσια σε ταβερνάκια πλάι στο κύμα είναι οι μισές διακοπές μας. Ιδού τι πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε σε κάθε νησί, για να μην φύγετε έχοντας χάσει τα μισά.

Στη Σίφνο: Ρεβιθάδα. Ναι, ακόμα κι εσείς που δεν συμπαθείτε τα ρεβίθια. Εδώ θα αλλάξετε γνώμη.

Στη Σαντορίνη: Ντοματοκεφτέδες, στο νησί που τους εφηύρε. Και σαντορινιά φάβα, που δε συγκρίνεται με καμία άλλη.

Στην Κέρκυρα: Παστιτσάδα, που δεν έχει καμία σχέση με το παστίτσιο. Είναι κόκορας κοκκινιστός με χοντρό μακαρόνι, σαν εκείνο που τρώγαμε πιτσιρίκια. Επίσης, σοφρίτο (κρέας λεμονάτο με ρύζι) και μπουρδέτο (γαύρος, χταπόδι ή σαρδέλες στον φούρνο με σκόρδο ή ντομάτα).

Στην Κρήτη: Από πού να ξεκινήσουμε; Βαθιά ανάσα και: Ντάκο με μυζήθρα (και όχι φέτα, κατά την αθηναϊκή βερσιόν του), μπουρέκι Χανιώτικο (με κολοκυθάκια, πατάτες και τυρί στο φούρνο ), απάκι, χοχλιούς μπουμπουριστούς, γαμοπίλαφο προφανώς, αρνάκι αντικριστό, καλιτσούνια (πιτάκια, συνήθως με μυζήθρα) και οτιδήποτε άλλο βρείτε –η κρητική κουζίνα είναι μια από τις καλύτερες στην Ελλάδα, αν όχι στον κόσμο ολόκληρο.

Στην Άνδρο: Λέγεται φρουτάλια, και είναι ομελέτα –αλλά δε μοιάζει με καμία άλλη ομελέτα που έχετε δοκιμάσει. Φτιάχνεται με πατάτες, κολοκυθάκια, τυρί και λουκάνικο.

Στη Σύρο: Εκείνο το φανταστικό τυρί που λέγεται Σαν Μιχάλη.

Στην Αμοργό: Το ξακουστό, και ασύγκριτο, πατατάτο –κατσικάκι ή μοσχάρι μαγειρεμένο στην κατσαρόλα με πατάτες.

Στην Αλόννησο: Φρέσκο τόνο. Είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη στην Ελλάδα που θα τον βρείτε. Μοναδική παρενέργεια, πως αν τον δοκιμάσετε μία φορά δεν θα τον ξαναεκτιμήσετε σε κονσέρβα ποτέ.

Στην Κεφαλονιά: Λαγωτό, δηλαδή κουνέλι… σκορδάτο, και αλιάδα, σκορδαλιά που φτιάχνεται αποκλειστικά με σκόρδα και πατάτες, χωρίς ψωμί και καρύδια.

Στη Σκόπελο: Την ξακουστή, μεγαλειώδη στην απλότητά της, σκοπελίτικη τυρόπιτα.
in2life.gr