Μούμια μοναχού κρυβόταν σε κινεζικό άγαλμα του Βούδα

Οι υπεύθυνοι ενός μουσείου στην Ολλανδία έμειναν άφωνοι όταν είδαν ακτινογραφίες ενός κινέζικου αγάλματος του Βούδα: μέσα στο γλυπτό κρυβόταν η μούμια ενός μοναχού που έζησε πριν από σχεδόν 1.000 χρόνια.

Καθισμένη στη στάση του λωτού, η μούμια χωράει μετά βίας μέσα στο άγαλμα, ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του Μουσείου Ντρεντς στην πόλη του Άσσεν.

«Από έξω φαίνεται σαν μεγάλο άγαλμα του Βούδα» αναφέρει το μουσείο σε ανακοίνωσή του. «Στο εσωτερικό του βρίσκεται η μούμια ενός βουδιστή μοναχού που έζησε γύρω στο 1100 μΧ».

Μετά τις πρώτες ακτινογραφίες, το άγαλμα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο του Άμερσφουτ και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία και εξέταση με ενδοσκόπιο. Εκεί διαπιστώθηκε τα όργανα του μοναχού είχαν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί με λωρίδες χαρτιού στις οποίες υπήρχαν κινεζικά κείμενα.

Η μούμια, εκτιμούν οι ερευνητές, ανήκει πιθανώς στον βουδιστή ασκητή Λιου Κουαν, μέλος της Κινεζικής Σχολής Διαλογισμού.

Οι υπεύθυνοι του μουσείου εικάζουν μάλιστα ότι ο Λιου Καν δεν αποκλείεται να «αυτο-μουμιοποιήθηκε» για να μετατραπεί σε «ζωντανό βούδα».

Σύμφωνα με το Discovery News, η μακάβρια πρακτική της αυτο-μουμιοποίησης εφαρμοζόταν κυρίως στην Ιαπωνία.

Ενόψει της μουμιοποίησής τους, οι επίδοξοι ζωντανοί βούδες ακολουθούσαν για 1.000 μέρες μια αυστηρή δίαιτα με σπόρους προκειμένου να χάσουν λίπος. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν για ακόμα 1.000 μέρες μια διαφορετική δίαιτα με φλοιούς δέντρων και ρίζες.

Στο τέλος αυτής της περιόδου, οι μοναχοί έπιναν ένα δηλητηριώδες ρόφημα από τον χυμό του δέντρου Toxicodendron vernicifluum, από το οποίο παραγόταν κανονικά βερνίκι για οικιακά σκεύη. Το τοξικό ρόφημα προκαλούσε ακατάσχετο εμετό και απώλεια σωματικών υγρών, και δεν αποκλείεται να έκανε το σώμα υπερβολικά τοξικό για να καταναλωθεί από βακτήρια και έντομα μετά θάνατον.

Όταν πια είχαν μετατραπεί σε ζωντανούς σκελετούς, οι μοναχοί έμπαιναν σε στενούς τάφους, εξοπλισμένους με ένα κουδούνι και έναν σωλήνα που έφερνε αέρα.

Καθισμένοι μόνιμα στη στάση του λωτού, οι μοναχοί χτυπούσαν το κουδούνι κάθε μέρα για να ενημερώσουν τους υπόλοιπους μοναχούς ότι ήταν ακόμα μοναχοί. Όταν το κουδούνι σταματούσε να χτυπά, ο αεραγωγός αφαιρούνταν και ο τάφος σφραγιζόταν.

Χίλιες μέρες αργότερα, ο τάφος ανοιγόταν για να ελεγχθεί η πορεία της μουμιοποίησης. Από τους εκατοντάδες μοναχούς που υποβλήθηκαν σε αυτή τη βασανιστική διαδικασία, ελάχιστοι κατάφεραν να μουμιοποιηθούν και να λατρευτούν ως Βούδες σε ναούς.

Στην περίπτωση του Λιου Κουαν, οι ερευνητές παραδέχονται ότι δεν γνωρίζουν πότε και πώς αφαιρέθηκαν τα εσωτερικά όργανα.