Την ιστορία γράφουν οι παρέες

Τον Μάιο του2000 οι οπαδοί των ροχιμπλάνκος της Μαδρίτης έβλεπαν την αγαπημένη τους ομάδα να υποβιβάζεται στην Ισπανική  Segunda μετά από μια απογοητευτική χρονιά όπου είχαν πετύχει μόλις 9 νίκες σε 38 αγώνες. Δυο χρόνια μετά η Atletico επέστρεφε στην κατηγορία των καλύτερων αλλά αυτά που θα ακολουθούσαν δύσκολα μπορούσε να τα φανταστεί και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της. Το 2010 και 2012 κατακτά το Europa League και  το 2011 και 2013 το UEFA Super Cup, κερδίζοντας τους κατόχους του Champions League Inter και Chelsea, και στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα ότι είχε έρθει η δική της σειρά, η ώρα για να προσθέσει κι αυτή τη δική της σελίδα στην ιστορία των πρωταθλητών.

Πέμπτη 1 Μαΐου  2014 από Θόδωρος Θωμαίδης

Χθες το βράδυ στο Stamford Bridge η παρέα του Diego Simeone έγραψε το πρώτο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας απέναντι σε μια ομάδα με πολλαπλάσιο budget και τον , κατά πολλούς, καλύτερο προπονητή του κόσμου. Το παιχνίδι ξεκίνησε, όπως αναμενόταν, με μάχες τακτικής και τις ομάδες να περιμένουν περισσότερο το λάθος της άλλης παρά να παίρνουν ρίσκα δημιουργίας φάσεων. Μέχρι το 44’ τα πλάνα του Mourinho πήγαιναν άριστα και το γκολ του Torres στο 36’ έγερνε την πλάστιγγα προς τη μεριά των μπλε. Κάπου εκεί ανέλπιστα και προς τέρψη των θεατών, τελείωσε και ο ρόλος των προπονητών. Η αντίδραση των παικτών του Simeone ήταν υποδειγματική και με μια επίθεση καθόλου τυχαία αλλά δουλεμένη πολλές φορές, μπαλιά στο δεύτερο δοκάρι για τον προωθημένο αμυντικό και σπάσιμο στο κέντρο της περιοχής, έφερε την ισοφάριση στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Στο δεύτερο μέρος η Atletico μπήκε ακόμα πιο δυνατά χωρίς αμυντικούς προσανατολισμούς ,προς έκπληξη όλων αφού είχε ήδη σκορ πρόκρισης στα χέρια της. Τα συστήματα πήγαν περίπατο και τη θέση τους πήρε η θέληση το πάθος και η δίψα των ροχιμπλάνκος απέναντι στο άγχος και τη πίεση των παικτών της Chelsea. Η εκπληκτική επέμβαση του Courtois σε κεφαλιά του Terry και αμέσως μετά το πέναλτι γκολ του Diego Costa έβαζε τίτλους τέλους στην τελετή. Το υπόλοιπο του αγώνα ήταν μάλλον διαδικαστικό με τον Arda Turan να βάζει το κερασάκι στην τούρτα με το τρίτο γκολ δείγμα κι αυτό της δύναμης και της επιμονής των παικτών του Simeone να κυνηγούν κάθε φάση και κάθε μπαλιά. Η λήξη του αγώνα βρήκε τους νικητές πανευτυχείς να πανηγυρίζουν μαζί με τους 2500 πιστούς οπαδούς τους την ιστορική πρόκριση, 40 χρόνια μετά την τελευταία τους παρουσία στον τελικό των πρωταθλητών απέναντι στη μεγάλη Bayern των Beckenbauer, Gerd Muller, Sepp Maier και άλλων πολλών αστέρων. Τότε η τύχη τους είχε γυρίσει την πλάτη αφού μετά από ένα στείρο 0-0, προηγήθηκαν στο 114’ αλλά το γκολ του Schwanzebeck στην εκπνοή έστειλε τις δυο ομάδες σε επαναληπτικό ματς δυο μέρες μετά , με τη Bayern να επικρατεί με 4-0.

Το φετινό φαινόμενο της Atletico, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, έχει προκαλέσει το θαυμασμό όλων ανεξάρτητα από τις ενστάσεις πολλών, μεταξύ αυτών και εμού, για τη θυσία πολλές φορές του θεάματος στο βωμό της σκοπιμότητας και του αποτελέσματος. Επειδή όμως παντού και πάντα, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος οφείλουμε να υποβάλλουμε τα σέβη μας στον μεγάλο Diego Simeone και το δημιούργημα του. Ο Cholo κατάφερε να ενσωματώσει στην ομάδα του όλα τα στοιχεία εκείνα που οδηγούν μαθηματικά στην επιτυχία. Πάθος, θέληση, προσήλωση στην τακτική, αλληλοκάλυψη, άριστη ατομική και ομαδική αμυντική συμπεριφορά, ταχύτητα αντίδρασης και σκέψης και φυσικά αστείρευτο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Όλα αυτά όμως συνθέτουν και μια πραγματικότητα που είναι εμφανής σε κάθε παιχνίδι της Atletico. Δεν είναι απλά μια ομάδα που εφαρμόζει τις εντολές του προπονητή της, είναι μια παρέα που παίζει για τον προπονητή της που είναι ταυτόχρονα και ο πιο πιστός οπαδός της. Ο Simeone δεν ήταν ποτέ, ούτε ως παίκτης και φυσικά ούτε τώρα ως προπονητής, το καλό παιδί με τις συμβατικές δηλώσεις και την προσεκτική συμπεριφορά. Η χθεσινή επική δήλωση του μετά το παιχνίδι, δίνει και το στίγμα της «συμμορίας» του:  «Θέλω να ευχαριστήσω τις μητέρες των παικτών μου, που τους έδωσαν τόσο μεγάλα… αυγά για να παίζουν έτσι»!

Υ.Γ 1 : Ο τελικός της Μαδρίτης που θα γίνει στη … Λισσαβώνα και η παρουσία των δυο ομάδων  επιβεβαιώνει, μεταξύ άλλων, την αξία του Ισπανικού πρωταθλήματος και το όφελος που προκύπτει από τον μεγάλο ανταγωνισμό 20 ομάδων που ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης προσπαθούν και παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο.

Υ.Γ 2 : Τις δυο τελευταίες φορές που Real και Atletico βρέθηκαν αντιμέτωπες σε τελικό, 1992 και 2013 στο Copa del Rey, η Atletico σήκωσε το τρόπαιο και μάλιστα μέσα στο σπίτι της βασίλισσας.