Παραλίες Αττικής: Οι κρυμμένες και οι καλύτερες

Θέλετε αμμουδιά και σκιά από αρμυρίκια; Θέλετε beach bars και πολυκοσμία; Είστε ερημικοί τύποι και προτιμάτε την ησυχία σας; Βαριέστε να οδηγείτε, και ψάχνετε μια παραλία όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πόρτα του σπιτιού σας; Ό,τι και αν χρειάζεστε για τις πρώτες σας καλοκαιρινές βουτιές, η αττική ακτογραμμή το έχει. Και, για να προλάβουμε γκρίνιες, ναι, μπορεί ο Σαρωνικός ή ο Ευβοϊκός να μην γίνουν ποτέ Ιόνιο, και ναι, κανείς δε νοσταλγεί την Αθηνών-Σουνίου όταν βρίσκεται στις Κυκλάδες (ενώ το αντίθετο συμβαίνει συχνά) αλλά καμίας άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας οι κάτοικοι δεν έχουν την πολυτέλεια να πεταχτούν για μια βουτιά στη θάλασσα και να γυρίσουν για μεσημεριανό στο σπίτι. Μην είστε αχάριστοι.

Η Παραλιακή: Από το Λαγονήσι ως το Σούνιο

Η «βολικότερη» ζώνη για τους Αθηναίους από-κέντρο-και-κάτω έχει πολλά πλεονεκτήματα: Είναι, ουσιαστικά, μια απέραντη ευθεία (ούτε χάρτες χρειάζεσαι, ούτε GPS) που κινείται παράλληλα με την θάλασσα. Προσφέρεται για εξερευνήσεις, καθότι κρύβει πολλούς μικρούς άσημους κολπίσκους. Τα κακά νέα, τώρα, είναι ότι τα Σαββατοκύριακα επικρατεί σχεδόν παντού –πέρα από τις ελάχιστες τεράστιες παραλίες της– το αδιαχώρητο, και ότι οι «καβάτζες» της διαρρέουν κάθε χρόνο, η μια μετά την άλλη, καθώς τα αττικά παράλια εξελίσσονται σε δημοφιλέστερη επιλογή για τα Σαββατοκύριακα όλο και περισσότερων Αθηναίων από-κέντρο-και-κάτω.

Λεγραινά: Είναι μια από τις πιο μακρινές (θα τη βρείτε λίγο μετά το 60ό χιλιόμετρο Αθηνών-Σουνίου, στα όρια του Δήμου Λαυρίου), μία από τις μεγαλύτερες και πιθανότατα η ωραιότερη παραλία της περιοχής. Ανοιχτόχρωμη ψιλή άμμος, θαμνάκια και μικρές αμμοθίνες στο πίσω μέρος της, διαυγή γαλανά νερά και κόσμος που… λάμπει διά της απουσίας του είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της.

Θυμάρι: Την συναντάτε λίγο μετά τα ταβερνάκια-στη-σειρά της Παλαιάς Φώκαιας, ελάχιστα μέτρα από την πινακίδα που γράφει «Θυμάρι». Παρκάρετε στο μεγάλο πλάτωμα στη μέση, κι έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε μικρό βοτσαλωτό κολπίσκο από τη μία και μεγαλύτερη αμμουδιά από την άλλη. Τα νερά είναι πεντακάθαρα –τουλάχιστον για τα δεδομένα της Αττικής– αλλά τα βραχάκια μέσα στο νερό θέλουν προσοχή. Αν πεινάσετε, το καλύτερο από τα προαναφερθέντα ταβερνάκια στην Παλαιά Φώκαια είναι η Γαλήνη, το δεύτερο που συναντάτε καθώς επιστρέφετε προς Αθήνα. Δοκιμάστε φρέσκο καλαμάρι, θα μας θυμηθείτε.

Χάρακας: Θα τον βρείτε στην κατεύθυνση προς Σούνιο, πλησιάζοντας τα όρια των Δήμων Λαυρίου και Κερατέας, και θα τον αναγνωρίσετε από την πινακίδα στο αριστερό σας χέρι που γράφει «παραδοσιακός οικισμός Χάρακα». Αφήνετε το αυτοκίνητο στο πλάτωμα που θα συναντήσετε ελάχιστα μέτρα παρακάτω, στα δεξιά του δρόμου, και διαλέγετε ένα σημείο χωρίς βραχάκια μέσα στο νερό για να βουτήξετε. Είναι επίσης αμμουδερή, έχει «απλωσιά», και διαθέτει εξίσου καθαρά νερά με τα Λεγραινά, από τα οποία είναι αρκετά δημοφιλέστερη. Το περασμένο καλοκαίρι απέκτησε για πρώτη φορά ξαπλώστρες (ευτυχώς μόνο σε ένα κομμάτι της) και beach bar, η τύχη του οποίου μένει να αποφασιστεί για φέτος.


ΚΑΠΕ: Πριν από μια πενταετία ήταν το απόλυτο μυστικό, μετά έγινε το απόλυτο hype. Την αγαπάμε κι έτσι, γεμάτη κόσμο, για τα απόλυτα κυκλαδίτικα νερά της, που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην Αττική. Αν δεν την έχετε εντοπίσει μέχρι στιγμής, θα την βρείτε κατηφορίζοντας τον χωματόδρομο μετά την πινακίδα που γράφει με μεγάλα ευκρινή γράμματα "Ιδιοκτησία ΚΑΠΕ", στο δεξί σας χέρι οδηγώντας προς τα Λεγραινά. Στο τέλος του χωματόδρομου παρκάρετε και συνεχίζετε στην κατηφόρα με τα πόδια, έως ότου αρχίσουν τα σκαλοπάτια που σας οδηγούν στο μικρό, αμμουδερό κολπάκι με τα γαλάζια νερά. Κι αν δεν τα πάτε καλά με την κοσμοσυρροή, σημειώστε κι ένα ακόμη μυστικό: Στα αριστερά της παραλίας (όπως κοιτάτε την θάλασσα) αν τσαλαβουτήξετε μέσα στο νερό, θα περάσετε πίσω από τα βράχια, σε μια δεύτερη, μικρότερη αλλά εξίσου αμμουδερή ερημική παραλιούλα.


Λιμανάκια: Ναι, πιθανότατα ένα σαββατιάτικο μεσημέρι του Ιουλίου δεν θα βρείτε ούτε σπιθαμή ελεύθερη πάνω στα βραχάκια –πόσο μάλλον χώρο για να απλώσετε την πετσέτα σας. Ένα απογευματάκι καθημερινής, όμως, που αποφασίσατε να κάνετε κοπάνα από το γραφείο, είναι ο ιδανικός προορισμός σας: Τα βαθυγάλαζα νερά τους είναι απολαυστικά και μόνο να τα βλέπεις, ενώ το γεγονός ότι είστε αναγκασμένοι να βουτήξετε από τα βράχια (ελλείψει πραγματικής παραλίας) σας γλιτώνει από τα περιττά επιφωνήματα/ τις πρώτες γκριμάτσες/ τις άβολες ανατριχίλες της σταδιακής «κρυάδας».


Καβούρι: Είναι δίπλα, απέχει μόλις 10 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, είναι απολαυστικά αμμουδερή, χωρίς ούτε ένα τόσο δα μικρό βοτσαλάκι –εξ ου και έχει συνδεθεί όσο καμία με τα βραδινά μας μπάνια– και είναι οργανωμένη μόνο στο σημείο μπροστά από το Divani Palace. Στα μείον της, το ότι γίνεται ο κακός χαμός από τα μέσα Ιουνίου και μετά. Όσο προλαβαίνετε, να απολαύσετε την τέλεια αντίθεση που κάνει το γαλάζιο των νερών της με το πράσινο του κολπίσκου που την αγκαλιάζει.


Μαύρο Λιθάρι: Δεν θα την προτείναμε τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε τα πλήθη κόσμου, οι ρακέτες και οι ξαπλώστρες την καθιστούν μάλλον ακατάλληλη, τόσο από άποψη καθαριότητας όσο και διασκέδασης. Τώρα, όμως, η αμμουδιά που της χάρισε την δημοτικότητά της βρίσκεται όλη στη διάθεσή σας, ενώ η βολική της απόσταση (39 χιλιόμετρα από την Αθήνα, λίγο μετά τη διασταύρωση των Καλυβίων επί της Αθηνών-Σουνίου) της δίνει έξτρα πόντους.

Ο Βορράς: Ραφήνα, Ζούμπερι, Μάτι, Μαραθώνας, Σέσι

Οι αγαπημένες παραλίες των κατοίκων των Βορείων Προαστίων απολαμβάνουν το πλεονέκτημα των καθαρότερων νερών και του λιγότερου κόσμου συγκριτικά με το «αντίπαλο δέος» της Παραλιακής. Στα μειονεκτήματά τους, το γεγονός ότι τις «πιάνει» πολύ ο βοριάς, όπως και η κίνηση τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα: Αν το να επιστρέψεις Κυριακή απόγευμα από το Λαγονήσι με τις τέσσερις λωρίδες δρόμου φρακαρισμένες είναι μια φορά εφιάλτης, οι δύο ακινητοποιημένες λωρίδες της απόστασης Νέα Μάκρη – Σταυρός Αγίας Παρασκευής έχουν και τον Φρέντι Κρούγκερ guest star.


Κόκκινο Λιμανάκι: Μία από τις δημοφιλέστερες παραλίες του Βορρά, χρωστά το όνομά της στα φαντασμαγορικά Κόκκινα Βράχια που την περιβάλλουν, προστατεύοντάς την ταυτόχρονα από τους βοριάδες που ταλαιπωρούν την περιοχή. Κρυστάλλινα ανοιχτογάλαζα νερά, άμμος και ψιλό βοτσαλάκι κι ένα τέλειο ημικυκλικό σχήμα που εγγυάται φανταστικές φωτογραφίες από ψηλά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της. Θα τη βρείτε λίγο μετά τη Ραφήνα, ακολουθώντας τις πινακίδες που γράφουν «Κόκκινο Λιμανάκι». Αν πεινάσετε, ακριβώς πάνω από τα σκαλάκια της το Μπαλκόνι σερβίρει θαλασσινές νοστιμιές αλλά και ωραία κρεατικά με δημιουργικές πινελιές, στα 25€ το άτομο. Κι έχει έξτρα μπόνους την φαντασμαγοορική θέα στην παραλία.

Μπλε Λιμανάκι: Λιγότερο γνωστό από το κόκκινο αδερφάκι του, καθότι είναι κρυμμένο στα βράχια της Ραφήνας, είναι και λιγότερο φαντασμαγορικό από άποψη φυσικής ομορφιάς. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια τσιμεντένια προβλήτα, με ξύλινες ομπρέλες αλλά καθαρά νερά, στα οποία βουτάτε απευθείας από ψηλά. Ακριβώς δίπλα στην προβλήτα υπάρχει μια λιλιπούτεια βοτσαλωτή παραλία, η οποία χωρά λίγους κι εκλεκτούς. Το Μπλε Λιμανάκι το βρίσκετε στρίβοντας αριστερά στο τέρμα του κεντρικού δρόμου της Ραφήνας και ακολουθώντας την παραλιακή διαδρομή, πριν το Κόκκινο Λιμανάκι. Την πρώτη φορά, ίσως χρειαστείτε λίγη βοήθεια από τους ντόπιους, καθότι δεν υπάρχουν πινακίδες που να σας οδηγούν εκεί.


Μάτι: Πιθανότατα το ξέρετε για την μεγάλη «κεντρική» παραλία, εκείνη με τα beach bars, τα πολύβουα café και τους χώρους με γκαζόν για τις ρακέτες και τα καρφώματα στο φιλέ του beach volley. Όσοι… γνωρίζουν, όμως, προτιμούν τους μικρότερους ήσυχους βοτσαλωτούς κολπίσκους ανάμεσα στο Μάτι και τον Αγ. Ανδρέα. Ένας από αυτούς βρίσκεται κάτω από τον οικισμό της Αμπελούπολης και πλαισιώνεται από φουντωτά πεύκα και βράχια που δημιουργούν μικρές σπηλιές κάτω από τις οποίες «κρύβονται» όσοι αναζητούν σκιά και δροσιά.


Μαραθώνας: Αμφιβάλλουμε ιδιαίτερα αν υπάρχει έστω και ένας κάτοικος της Αθήνας που δεν έχει περάσει τουλάχιστον ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στο Καράβι, στο Σχοινιά, στη Γαλάζια Ακτή ή στα Δικαστικά. Οι παραλίες του Μαραθώνα είναι πιθανότατα οι γνωστότερες και οι πιο δημοφιλείς ολόκληρης της Αττικής – εξ ου και οι λάτρεις των ερημικών βουτιών τις αποφεύγουν φανατικά. Από την άλλη, οι 20άρηδες και όσοι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το τρίπτυχο beach bars - water sports - δυνατές μουσικές, βρίσκουν εδώ τον επίγειο παράδεισό τους.


Σέσι (Γραμματικό): Αλμυρίκια που ακουμπούν σχεδόν στο κύμα, καθαρά νερά, ψιλό βοτσαλάκι και άμμος σε ορισμένα σημεία συνθέτουν την βορειότερη των «βόρειων» παραλιών. Απέχει περί τα 22 χιλιόμετρα από τον τύμβο του Μαραθώνα, και για να την ανακαλύψετε θα πρέπει να διασχίσετε οκτώ χιλιόμετρα (βατού) χωματόδρομου, μετά το Γραμματικό. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ελπίζετε σε πλήρη απομόνωση: το μυστικό έχει διαρρεύσει, οπότε τα Σαββατοκύριακα η παραλία έχει αρκετό κόσμο, ο οποίος γίνεται πολύς όσο το καλοκαίρι προχωρά.

Οι ανατολικές: Κακιά Θάλασσα και Πόρτο Ράφτη

Εκεί που τα Μεσόγεια συναντούν το Αιγαίο συγκεντρώνονται οι πιο «οικογενειακές» παραλίες της Αττικής. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί η Ερωτοσπηλιά, στο Πόρτο Ράφτη, που μαζεύει περισσότερο νεαρόκοσμο, με αποτέλεσμα τα Σαββατοκύριακα να επικρατεί το αδιαχώρητο. Όσο για το θέμα της απόστασης, η Αττική Οδός και η κατάληξή της στο Κορωπί μπορεί να μην γεννούν ακριβώς συνειρμούς καλοκαιρινής διαδρομής, σίγουρα όμως μας γλιτώνουν χρόνο και ιδρώτα από την κίνηση του Αυγούστου.


Κακιά Θάλασσα: Όταν δεν φυσάει Βοριάς, είναι μία από τις πιο καθαρές παραλίες της Αττικής. Στρωμένη με ψιλό βοτσαλάκι έξω, και άμμο μέσα στο νερό, διαθέτει μια σχετική οργάνωση με ξαπλώστρες, ομπρέλες και κούνιες για τα πιτσιρίκια. Δεν θα πληρώσετε όμως εισιτήριο για να μπείτε, ούτε θα υποχρεωθείτε να νοικιάσετε ξαπλώστρα αν δεν θέλετε. Απέχει 52 χιλιόμετρα, ή μία περίπου ώρα οδήγησης, από το κέντρο της Αθήνας.

Ερωτοσπηλιά: Μην παρασύρεστε από το όνομά της που γεννά ρομαντικούς συνειρμούς. Η μικρή, αμμουδερή Ερωτοσπηλιά, στο Πόρτο Ράφτη, είναι μεν πανέμορφη με τις εξωτικές σπηλιές της και τα διάφανα νερά, αλλά τόσο αξιοποιημένη (βλέπε ξαπλώστρες και ομπρέλες) και τόσο πλημμυρισμένη από κόσμο, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, που δεν μένει πολύς χώρος για ρομάντζο. Αν έχετε την ευκαιρία να έρθετε καθημερινή, πρώτον σας ζηλεύουμε, και δεύτερον σας συνιστούμε να ξεκινήσετε νωρίς, για να την χαρείτε όσο το δυνατόν περισσότερο –γιατί, καθότι «κοιτάζει» προς την ανατολή, είναι σκιερή από το μεσημέρι και μετά.


Άγιος Σπυρίδωνας: Καλή εναλλακτική αν έχετε φτάσει μέχρι το Πόρτο Ράφτη και δεν έχετε βρει ούτε τετραγωνικό μέτρο ελεύθερο στην Ερωτοσπηλιά, ο Άγιος Σπυρίδωνας έχει κι αυτός το μερίδιό του σε ξαπλώστρες και ομπρέλες. Στα συν, η αμμουδιά, τα καθαρά νερά και το γεγονός ότι είναι προστατευμένος από τους βοριάδες που φυσούν συχνά στην περιοχή. Αν πεινάσετε, οι γύρω ταβέρνες σερβίρουν νοστιμότατο ψάρι και άλλες θαλασσινές λιχουδιές, σε λογικές τιμές.

Ο Κορινθιακός: Ψάθα και Πόρτο Γερμενό

Μπορεί να πλησιάζουν περισσότερο στην κατηγοριοποίηση της μονοήμερης εκδρομής απ’ ό,τι σε εκείνη της «βουτιάς στην πόλη», ιδιαίτερα για όσους βαριούνται να οδηγούν, αλλά οι νοτιότερες παραλίες της Αττικής αξίζουν την έξτρα ώρα που θα χρειαστείτε για να φτάσετε ως εκεί: Γλιτώνετε τα (μεγάλα) πλήθη –όχι τόσο επειδή δεν έχουν κόσμο, όσο επειδή το τεράστιο μέγεθός τους καμουφλάρει αποτελεσματικά τον συνωστισμό– και παίρνετε bonus την αίσθηση διακοπών, ή έστω της μίνι απόδρασης από την καθημερινότητα.


Ψάθα: Οι λάτρεις του ελεύθερου κάμπινγκ της αφιερώνουν τα καλοκαιρινά weekends τους, κι αυτό λέει πολλά για την ομορφιά της παραλίας και το feeling διακοπών που εγγυάται. Είναι μια από τις πλέον μακρινές –ίσως εδώ να οφείλεται και το προαναφερθέν feeling– καθώς απέχει 66 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Είναι, όμως, και μια από τις καλύτερες: είναι βοτσαλωτή, μέσα κι έξω από το νερό, τεράστια (εκτείνεται σε μήκος δύο χιλιομέτρων), διαθέτει κρυστάλλινα νερά και μερικά εξαιρετικά ταβερνάκια και ουζερί να την περιτριγυρίζουν.


Πόρτο Γερμενό: Δεν είναι μία, ούτε δύο, αλλά πέντε παραλίες στη σειρά. Και μπορούν και οι πέντε να καυχιούνται για τα κρυστάλλινα ανοιχτογάλαζα νερά τους και την απουσία του χαμού που επικρατεί σε άλλες αττικές παραλίες. Η πιο πολυσύχναστη από τις πέντε είναι αυτή που αποκαλείται για ευνόητους λόγους «μεσαία παραλία»: Βοτσαλωτή και με άφθονη σκιά από τα αρμυρίκια, δεν ενδείκνυται για πιτσιρίκια, καθότι βαθαίνει πολύ απότομα. Αυτό ισχύει και για την εξίσου όμορφη παραλία του Αγίου Νικολάου, όπως και για την παραλία κάτω από την κεντρική πλατεία του οικισμού. Οι οικογένειες προτιμούν κατά κανόνα την μικρή καταπράσινη παραλία δίπλα στο λιμανάκι, και το Σκάλωμα στο Προσήλι.
in2life.gr