Weekend στα γήπεδα : Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν

Στις αρχές της δεκαετίας του '70,όταν οι τηλεοράσεις άρχισαν να μπαίνουν στα Ελληνικά σπίτια, η επαφή των φιλάθλων με το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ήταν ελάχιστη. Οι πρώτες ζωντανές μεταδόσεις αγώνων ήταν από το Μουντιάλ του 1970 αλλά το εβδομαδιαίο ραντεβού των φιλάθλων ήταν κάθε Σάββατο το απόγευμα όταν άρχισαν να προβάλλονται, σε μαγνητοσκόπηση με μια εβδομάδα καθυστέρηση, αγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος. Η ΕΙΡ έδειχνε σε περιγραφή Γιάννη Διακογιάννη τον καλύτερο αγώνα από την Αγγλία. Οι μεταδόσεις του αγγλικού ποδοσφαίρου ήταν και το πρώτο πρόγραμμα που είχε χορηγό. Τις προσέφεραν τα ξυραφάκια «Άστορ» που ανέβασαν κατακόρυφα τον τζίρο τους και άνοιξαν την πόρτα της διαφήμισης στην τηλεόραση. Μέσα από τις ασπρόμαυρες οθόνες μιας Loewe Opta ή μιας Saba οι Έλληνες φίλαθλοι ανακάλυψαν το Αγγλικό ποδόσφαιρό πριν από οποιοδήποτε άλλο στην Ευρώπη. Ομάδες όπως η Liverpool, η Leeds, η Ipswich, η United και η City του Manchester, η Arsenal απέκτησαν οπαδούς στο απαίδευτο και διψασμένο  Ελληνικό κοινό που γοητεύτηκε από το διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου και τη φανταστική ατμόσφαιρα των Αγγλικών γηπέδων. Παρόλο που δεν μπορούσαν να δουν τα χρώματα των αγαπημένων τους ομάδων ή ακόμα το πράσινο χορτάρι, που στις τηλεοράσεις εκείνες έπαιρνε μια ανοικτή γκρι απόχρωση, το θέαμα ήταν εντυπωσιακό και η αφοσίωση πλήρης.

Αφορμή για αυτή τη βουτιά στο, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν στάθηκε το μεγάλο ντέρμπι κορυφής της Premier το μεσημέρι της Κυριακής ανάμεσα σε Liverpool και Manchester City που ως γνωστό έληξε με νίκη 3-2 των γηπεδούχων. Οι ξεχασμένες ασπρόμαυρες  εικόνες επανήλθαν , αυτή τη φορά μέσα από μια HD οθόνη με πλούσια χρώματα και digital ήχο, αλλά με το ίδιο εκείνο συναίσθημα της παρακολούθησης του αγνού και ανόθευτου Αγγλικού ποδοσφαίρου, αυτού που κάποιες φορές έφτανε στα όρια της ποδοσφαιρικής αφέλειας.Δυο ομάδες που διεκδικούν τον φετινό τίτλο επί ενενήντα λεπτά να αγωνίζονται χωρίς σκοπιμότητες, με δύναμη και ταχύτητα, η μπάλα να ανεβοκατεβαίνει από τη μια περιοχή στην άλλη σε ρυθμούς αγώνα τένις και οι φίλαθλοι στις κερκίδες να τραγουδούν ασταμάτητα δημιουργώντας ένα υπέροχο σκηνικό. Η Liverpool ήθελε μόνο νίκη, και ήταν αυτή που καθόρισε το ρυθμό και το στυλ του παιχνιδιού. Μπήκε δυνατά στο παιχνίδι όπως αναμενόταν και στο ημίχρονο ήταν ήδη μπροστά 2-0. Δεν κάθισε στο αποτέλεσμα, δεν πάγωσε το ρυθμό ούτε κλείστηκε αλλά συνέχισε το παιχνίδι της σαν να ήταν 0-0. Η City δεν τα παράτησε, βγήκε μπροστά πίεσε και ισοφάρισε όμως και αυτή παρά το γεγονός ότι η ισοπαλία δεν ήταν καθόλου άσχημο αποτέλεσμα συνέχισε να κυνηγά τη νίκη σε ένα παιχνίδι ρώσικη ρουλέτα. Το γκολ του Coutinho στο 78’ έδωσε τη νίκη στους κόκκινους του Liverpool που τους φέρνει ακόμα πιο κοντά στο όνειρο του τίτλου μετά από 24 χρόνια. Το κέρδος όμως για όλους εμάς είναι ότι αυτή η Liverpool σηματοδοτεί την επιστροφή του Αγγλικού ποδοσφαίρου όπως αρχικά  το είχαμε γνωρίσει,

Η ομάδα του Brendan Rodgers διατηρεί έντονα τα στοιχεία που ανέκαθεν χαρακτήριζαν την Βρετανική σχολή πριν την επιδρομή των πολυεθνικών με τις χλιδάτες μεταγραφές και τους ξένους προπονητές που μπορεί να ανέβασαν την ποιότητα του ποδοσφαιρικού θεάματος άλλα αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του, με μεγάλο θύμα αυτής της κατάστασης την Εθνική ομάδα της Αγγλίας. Η Liverpool στο παιχνίδι της Κυριακής είχε 6 Άγγλους παίκτες στη σύνθεση της, δυο σε κάθε γραμμή την ώρα που η City είχε μόνο τον τερματοφύλακα Hart να μιλά Αγγλικά ως μητρική γλώσσα. Τα ίδια ισχύουν και για την Chelsea που στο παιχνίδι με την Swansea είχε μόλις τρεις στην 18άδα της αποστολής. Η παρουσία των γηγενών ποδοσφαιριστών με επικεφαλής τον εμβληματικό αρχηγό  Steven Gerrard, σε ένα διαφορετικό ρόλο μέσα στο παιχνίδι περισσότερο αμυντικό αλλά το ίδιο ουσιαστικό, και η  αγωνιστική φιλοσοφία του Rodgers έχουν δημιουργήσει μια ομάδα που συνδυάζει το Βρετανικό στυλ με πινελιές Νοτιοαμερικανικής φαντασίας χάρη στην παρουσία του Βραζιλιάνου Coutinho στο κέντρο και του εκπληκτικού Luis Suarez στην επίθεση. Η επιθετική της γραμμή με τα 93 γκολ και το παιχνίδι run and gun είναι αυτά που τη διατηρούν στην κορυφή όταν η άμυνα της έχει δεχθεί 42 γκολ , περισσότερα  από ότι η Crystal palace ή η Hull. Κι αυτό είναι που κάνει την παρακολούθηση ενός αγώνα της Liverpool μια συναρπαστική εμπειρία.

Μένουν 4 αγωνιστικές μέχρι το τέλος και η Liverpool κρατά την τύχη στα χέρια της. Το κομβικό παιχνίδι που θα κρίνει πολλά είναι αυτό με την Chelsea στο Anfield την μεθεπόμενη αγωνιστική όπου παίζει πάλι μόνο για νίκη. Μεσολαβεί η έξοδος στο Norwich και στη συνέχεια στην Crystal Palace. Η τελευταία αγωνιστική τη βρίσκει στο σπίτι της με αντίπαλο τη Newcastle σε  ένα παιχνίδι που εκτιμώ πως ανεξάρτητα από την κατάληξη του τίτλου θα είναι μια γιορτή που θα σηματοδοτεί την επανεμφάνιση των Reds στην ελίτ του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αλλά και για όλους εμάς τους αθεράπευτα ρομαντικούς την επιστροφή μιας παλιάς αγάπης που νομίζαμε πως είχε χαθεί για πάντα. Και όπως λέει και ο ποιητής « οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο».