Ο Κουέντιν Ταραντίνο βρέθηκε καλεσμένος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ιερουσαλήμ, για να παρουσιάσει το «Pulp Fiction» και συζήτησε για την καριέρα του, για τη σχέση του με ηθοποιούς και τί του δίνει κίνητρο να συνεχίσει.
Ο διάσημος σκηνοθέτης έλαβε φόρο τιμής κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης του Φεστιβάλ στις 7 Ιουλίου και έδωσε μια συνέντευξη γεμάτη χιούμορ που ανέδειξε το πάθος και τη δημιουργικότητά του. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το τι δήλωσε σχετικά με τις κριτικές, τους διαλόγους και το κάστινγκ αλλά και για άλλα θέματα.
- Όσον αφορά τον ισχυρισμό του ότι θα σταματήσει μόλις φτιάξει 10 ταινίες:
«Σκοπεύω να σταματήσω στις δέκα ταινίες. Άρα θα κάνω άλλες δύο. Ακόμα και αν έχω να πω κάποια άλλη ιστορία όταν φτάσω 75, εγώ θα σταματήσω στις δέκα».
- Όσον αφορά τη θεωρία ότι κάνει τριλογίες:
«Άκουγα ένα Βρετανό κριτικό να σχολιάζει την δουλειά μου και μεταξύ άλλων είπε ότι κάνω τριλογίες. Πως οι δύο πρώτες ταινίες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, σχεδόν συμπληρώνουν η μία την άλλη.
Η τρίτη, συνήθως έχει κοινά στοιχεία με το είδος των άλλων δύο αλλά κυρίως λειτουργεί επικριτικά πάνω στις προηγούμενες. Είναι σαν το νόθο παιδί των πρώτων δύο, αλλά ποτέ το ίδιο δημοφιλής με εκείνες. Βρήκα αυτό τον συλλογισμό ενδιαφέρον και με έβαζε σε σκέψεις όσο περισσότερο τον επεξεργαζόμουν».
- Το γεγονός ότι οι ταινίες του έχουν αναφορές σε άλλες ταινίες:
«Οι αναφορές δεν είναι τόσες όσες νομίζουν οι κριτικοί. Κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικά. Οπωσδήποτε υπάρχουν πράγματα που έχω πάρει από την Ιστορία του Κινηματογράφου. Συνήθως μια λήψη.
Σπάνια παίρνω λήψεις από άλλες ταινίες. Στο «Pulp Fiction» το πλάνο που ο Μαρσέλους περπατάει μπροστά από το αμάξι είναι παρόμοιο με το αντίστοιχο του «Ψυχώ». Αυτό είναι το μοναδικό πλάνο που έχω αντιγράψει ακριβώς από κάποια άλλη ταινία.
Με κατηγορούν συνέχεια για αυτό το πράγμα και καταντάει κουραστικό, γιατί οι κριτικοί προσπαθούν μόνιμα να μου καταλογίσουν κάτι. Δηλαδή ότι: "Αυτό είναι παρμένο από εκείνη την ταινία, το άλλο από αυτήν".
Η απάντησή μου είναι πρώτον πως δεν έχω δει τις συγκεκριμένες ταινίες, δεν πήρα τίποτα από αυτές και απλά το σκέφτηκα από μόνος μου και δεύτερον ότι στην Ιστορία του κινηματογράφου υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να το έχουν κάνει αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτούς.
Αλλά αυτή είναι η λογική των κριτικών που προσπαθούν να δείξουν πόσο έξυπνοι είναι, προβάλλοντας όλες τις κινηματογραφικές τους γνώσεις μέσα από τις αναφορές σε παλιότερες ταινίες».
- Πάνω στο πώς δίνει οδηγίες:
«Είμαι ο καπετάνιος στο πλοίο και οι ηθοποιοί ακολουθούν τις οδηγίες μου στο βαθμό που γίνεται. Αλλά όταν θέλω να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω σε μια σκηνή, τότε είμαι στη διάθεσή τους. Γιατί δεν έχει να κάνει με το να γίνει κάτι όπως θέλω εγώ.
Ο σκοπός είναι να νιώσουν εκείνοι άνετα και να τα δώσουν όλα. Είμαι πολύ ευαίσθητος μαζί τους, έχουμε πολλές προσωπικές συζητήσεις και όταν πρέπει να σκηνοθετήσω δεν κάθομαι σε ένα άλλο δωμάτιο παρακολουθώντας τηλεόραση.
Όσο ερμηνεύουν, κάθομαι δίπλα από την κάμερα. Δεν υπάρχουν μόνιτορς στο πλατό μου. Είμαι ακριβώς δίπλα από την κάμερα. Τους κοιτάζω μέσα στα μάτια. Και μόλις τελειώσουν με κοιτάνε με ένα βλέμμα σαν να με ρωτάνε πως μου φάνηκε.
Όταν σκηνοθετώ περπατάω μαζί τους και κουβεντιάζουμε. Δεν ουρλιάζω από την άλλη πλευρά του πλατό. Ούτε ουρλιάζω μέσα από ένα άλλο δωμάτιο «Κάνε αυτό! Κάνε το άλλο!». Τους μιλάω από κοντά και μετά μπαίνουμε μέσα και το κάνουμε. Είναι πολύ οικείο».
- Με την εμμονή του στους διαλόγους:
«Ο ένας κανόνας που έχω είναι να ξέρεις το σενάριό μου απ' έξω και ανακατωτά. Όταν μπαίνεις στο πλατό πρέπει να ξέρεις τέλεια τους διαλόγους.
Αλλιώς μου σπαράζεις την καρδιά. Θα μπορούσα να σε απολύσω και να τα ξεκινήσω όλα από την αρχή. Γιατί είσαι ασεβής απέναντί μου. Θέλω τον ηθοποιό να μπει μέσα στο πετσί του ρόλου. Να γίνει ο χαρακτήρας που ερμηνεύει.
Οι ηθοποιοί λένε ότι όταν το καταφέρνουν αυτό, είναι σαν να πετάνε. Γι' αυτό γίνονται ηθοποιοί. Τους πληρώνω για να λένε τις γραμμές μου. Αυτή είναι η δουλειά τους. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί μου αλλά λατρεύω τους χαρακτήρες μου.»
- Σχετικά με την πρόκληση στο κάστινγκ του «Άδωξοι Μπάσταρδη»:
«Δεν ήθελα κάποιον Δανό να παίξει τον Γερμανό Ναζί. Ούτε κάποιον Σουηδό να παίξει τον Γερμανό Ναζί. Επομένως γεια σου Μαξ Φον Σίντοφ. Όχι ευχαριστώ Ρούτγκερ Χάουερ. Ήθελα Γερμανούς να παίζουν τους Γερμανούς, να μιλάνε γερμανικά. Πάνω κάτω ήθελα κάθε έθνος να αντιπροσωπεύει την ομάδα του. »
- Για τον αγαπημένο του χαρακτήρα που έχει γράψει:
«Δεν ήξερα ότι ο Κόλονελ Λάντα (Κρίστοφερ Βαλτζ) ήταν μια γλωσσολογική ιδιοφυία. Αυτό φάνηκε όταν έγραψα το σενάριο. Όποιον χαρακτήρα και αν υποδυόταν o Κρίστοφερ, θα ήταν καταπληκτικός. Είχα ανησυχήσει όταν δεν έβρισκα τον τέλειο Λάντα. Δεν ήθελα να κάνω την ταινία.
Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά να τα ακυρώσω όλα. Αλλά όταν μπήκε μέσα ο Βαλτζ, ήμουν σίγουρος πως αυτός θα ήταν ο ένας. Μπορούσε να κάνει ό,τι του ζητούσαμε. Ήταν εξαιρετικός. Ήμασταν ενθουσιασμένοι όταν τελείωσε. Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να τον ευχαριστούμε!»
ΠΗΓΗ: cinemag.gr
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου