Δείτε δέκα ταινίες οι οποίες παρ’ ότι βραβεύτηκαν με Όσκαρ είναι πολύ
πιο ιδιαίτερες αλλά και κατά τη γνώμη μας μοναδικές από τον σωρό των
λουσάτων υπερπαραγωγών του Χόλιγουντ.Amarcord (1973)
Ο μεγάλος κινηματογραφικός ποιητής Φελίνι δημιουργεί μια λυρική αυτοβιογραφία και ταυτόχρονα έναν σχολιασμό της ιταλικής κοινωνία καθώς ανδρώνεται κατά τις δεκαετίες του φασισμού. Συνοδοιπόροι σε αυτό το υπέροχο ταξίδι του ο Ρουτζέρο Μαστρογιάνι στο μοντάζ, ο Τζουζέπε Ροτούνο στην φωτογραφία και ο Νίνο Ρότα στη μουσική.
Mephisto (1981)
Η αριστουργηματική η ταινία του Ίστβαν Ζάμπο (το πρώτο ξενόγλωσσο Όσκαρ για την Ουγγαρία), βασίζεται στο έργο του Κλάους Μαν του ’36 με πρωταγωνιστή έναν παθιασμένο Κλάους Μαρία Μπραντάουερ είναι ένα συγκλονιστικό σχόλιο γύρω από το θέμα της τέχνης και της πολιτικής.
Ινδοκίνα (1992)
Μπορεί ο έρωτας να βρίσκεται το επίκεντρο αυτής της υπέροχης ταινίας εποχής στην Ινδοκίνα του ’30, όμως ο Ρεζίς Βαρνιέ βλέπει πέρα από αυτόν και δημιουργεί ένα εξαιρετικό σχόλιο πάνω στον γαλλικό αποικιοκρατισμό, με μπόλικο ρετρό νοσταλγία για τη μαγεία μιας χαμένης εποχής, με πρωταγωνίστρια την εκτυφλωτική Κατρίν Ντενέβ.
Ο Μικρός Κόλια (1996)
Στην Πράγα του 1988, ένας πενηντάρης μουσικός, θύμα του καθεστώτος αναγκάζεται να πάρει υπό την προστασία του έναν πεντάχρονο Ρώσο σε αυτό το πανέμορφο κινηματογραφικό διαμαντάκι, γεμάτο τρυφερότητα και ανθρωπιά, με την ιδιοφυή σφραγίδα του Γιαν Σβεράκ.
Όλα για τη μητέρα μου (1999)
Το αριστούργημα του Αλμοδόβαρ «αφιερώνεται στην Bette Davis, τη Romy Schneider, την Gena Rowlands. Σε όλες τις ηθοποιούς που έπαιξαν το ρόλο της ηθοποιού. Σε όλες τις γυναίκες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε μέρα και όλους τους άντρες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε νύχτα. Σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες. Σε όλες τις μητέρες. Στη μητέρα μου».
No Man`s Land (2001)
Στη Βοσνία του ’92, δύο βόσνιοι και ένας σέρβος στρατιώτης βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα χαντάκι, στο μέτωπο των δύο πλευρών σε μια πικρή αλλά και χιουμοριστική ταινία, με συναισθηματικές αυξομειώσεις, η οποία διεκδικεί επάξια τη θέση της ανάμεσα στα κορυφαία αντιπολεμικά αριστουργήματα.
Tsotsi (2005)
Ο Τσότσι, ανήλικος αρχηγός μιας αδίστακτης συμμορίας στις παραγκουπόλεις του Γιοχάνεσμπουργκ, απάγει κατά λάθος ένα βρέφος και αποφασίζει να το κρατήσει. Χωρίς στυλιζάρισμα, με ρεαλισμό και κινηματογραφική δύναμη, η ταινία του Γκάβιν Χουντ μιλά απλά και κατανοητά (στη γλώσσα των Ζουλού) για τη δύναμη της αγάπης.
Αναχωρήσεις (2008)
Από την Ιαπωνία και τον Γιοτζίρο Τακίτα με πολύ αγάπη για τη μουσική, έρχεται μια ταινία εξαιρετικά γραμμένη και υπέροχα σκηνοθετημένη που προκαλεί συγκίνηση και θίγει μοναδικά το ζήτημα του θανάτου ως τέχνη, με τη ματιά ενός άλλου πολιτισμού.
Ένας Χωρισμός (2011)
Ο Ασγκάρ Φαραντί καταφέρνει να χωρέσει μέσα σε μια μόνο ταινία την επίδραση της θρησκείας στην ελευθερία, τον ταξικό διαχωρισμό, την επίδραση του εγωισμού στις σχέσεις, τα σύνορα φασισμού και αυστηρής διαπαιδαγώγησης και ένα σωρό ακόμα έννοιες που καθιστούν αυτή τη ταινία μοναδική.
Ida (2013)
Ο Πολωνός Πάβελ Παβλικόφσκι στήνει ένα ασπρόμαυρο αριστούργημα μοντέρνου στιλιζαρίσματος, μια ταινία εποχής και συνάμα ένα συγκινητικό οδοιπορικό με επίκεντρο μια δόκιμη μοναχή η οποία ανακαλύπτει πως είναι εβραϊκής καταγωγής και ξεκινά ένα ταξίδια ανεύρεσης του τάφου αλλά και του τρόπου θανάτου των γονιών της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου