Στην Ιαπωνία προσλαμβάνουν νέους άντρες για να... κλαίνε μέσα στις συσκέψεις

Μοιάζει πολύ με τις αμερικανικές ομάδες υποστήριξης αλκοολικών και ναρκομανών, μόνο που οι Ιάπωνες, ως συνήθως, ανέβασαν την έννοια της συναδελφικής αλληλεγγύης… μια πίστα παραπάνω.
Μια νέα μόδα ενέσκηψε τους τελευταίους μήνες στον επιχειρηματικό κόσμο της Ιαπωνίας: πολλοί εργοδότες νοικιάζουν άντρες-μοντέλα οι οποίοι πληρώνονται προκειμένου να… κλαίνε μέσα σε συσκέψεις, ωθώντας με τον τρόπο αυτό τους -συναισθηματικά φειδωλούς- Ιάπωνες να απελευθερωθούν συγκινησιακά και να κλάψουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Ο απώτερος στόχος; Η σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στους συναδέλφους.
Η ιαπωνική αγορά έχει ήδη δώσει και ονομασία στην νέα αυτή θέση εργασίας: «ικεμέσο ντάνσι», δηλαδή «ο κλαίων νέος» στα ιαπωνικά.
Ένα απ’ αυτά τα «ικεμέσο ντάνσι» είναι ο Ριουσέι, ο οποίος παρόλο που δεν είναι δα και τόσο νέος –κοντεύει τα 40- θεωρείται ένας από τους καλύτερος «κλαίοντες νέους» του χώρου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι όμορφοι Ιάπωνες ηλικίας 20-30 ετών.
Δουλειά του Ριουσέι είναι να πηγαίνει, κατόπιν σχετικής συμφωνίας, σε μια οποιαδήποτε σύσκεψη που λαμβάνει χώρα σε μια μεγάλη ιαπωνική επιχείρηση.
Εκεί, το καθήκον του είναι να δείχνει μικρές ταινίες με ζώα που πεθαίνουν ή φιλμάκια με ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Κατόπιν, να συγκινείται πρώτος απ’ όλους μέσα στο δωμάτιο, ανοίγοντας έναν συναισθηματικό… ασκό του Αιόλου προκειμένου όλοι οι παρευρισκόμενοι να κλάψουν και να απελευθερωθούν συγκινησιακά.
Σε μια περίπτωση, αμέσως μετά την προβολή μιας ταινίας, μια νεαρή κοπέλα άρχισε να κλαίει.
Αμέσως, έτρεξε ο Ριουσέι να της προσφέρει ένα χαρτομάντιλο. Σύντομα, όλο το δωμάτιο έκλαιγε με λυγμούς.
«Όταν άρχισα να παρουσιάζω αυτά τα ταινιάκια, δεν είχα κάνει αρκετή εξάσκηση και δεν ήμουν μαθημένος να κλαίω τόσο εύκολα. Πλέον, έχω αρχίσει να απελευθερώνομαι περισσότερο και μου είναι πολύ πιο εύκολο να συγκινηθώ και μετά από λίγο ακολουθούν κι άλλοι, λέει στο BBC ο Ριουσέι.
«Οι Ιάπωνες δεν έχουν συνηθίσει να κλαίνε μπροστά σε άλλους. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει, τότε το περιβάλλον αυτομάτως αλλάζει κυρίως όταν μιλάμε για έναν επαγγελματικό χώρο» προσθέτει ο Ριουσέι.
Η ιδέα περί της σύνδεσης «κλάματος-σύσφιξης σχέσεων» άνηκε στον Χιρόκι Τεράι ο οποίος θεωρεί πως «αφού κλάψεις και δείξεις την ευάλωτη πλευρά του εαυτού σου τότε μπορείς να τα πας καλύτερα με τους συναδέλφους σου και αυτό κάνει καλό στη δουλειά».
«Όταν οι άνθρωποι κλαίνε μαζί με άλλους, μετά μου λένε πως ήταν μια εξαιρετικά απελευθερωτική εμπειρία. Ας μην ξεχνάμε πως στην κουλτούρα μας όποιος συγκινείται έστω και λίγο θεωρείται κλαψιάρης και αδύναμος», συνοψίζει ο Τεράι.
«Δεν είναι στερεότυπο: εμείς οι Ιάπωνες δεν είμαστε τόσο καλοί στο να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν μάθει να μην μαρτυρούν καν τις σκέψεις τους γύρω από την δουλειά τους», επισημαίνει η Τερούμι, μια νεαρή σκηνοθέτης που κάνει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τα «Εργαστήρια Συγκίνησης», όπως τα ονομάζει.
«Όταν οι συνάδελφοι σου σε δουν ευάλωτο και τους αποκαλύψεις την ευαίσθητη πλευρά σου, τότε δημιουργείται αυτομάτως ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον στον χώρο εργασίας και οι συνάδελφοι αναπτύσσουν καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις», καταλήγει με νόημα ο Τεράι.
in.gr