10 μεγάλες αλήθειες για τις παραλίες της Αττικής

Τις αγαπάμε, δε λέμε. Τις αγαπάμε όπως αγαπάς εκείνους τους φίλους που είναι ώρες-ώρες λίγο εκνευριστικοί, αλλά έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί τους κι έχεις πάψει να τους κρίνεις για τα ελαττώματά τους. Αυτό, όμως, δε σημαίνει και ότι δεν τα βλέπεις. Ιδού ένα μικρό απόσταγμα σοφίας που μας κληροδότησε μια ζωή στις παραλίες της αττικής ακτογραμμής.

Αν αποφασίσεις να πάρεις το τραμ για να κάνεις οικονομία, η παραλία στην οποία θα καταλήξεις θα έχει πιθανότατα είσοδο.

Αν η περιγραφή της παραλίας σε sites, περιοδικά και social media ξεκινάει με τη λέξη «μυστική», όταν φτάσεις εκεί θα γίνεται χαμός.

Αν ξεκινάει με τις λέξεις «πάλαι ποτέ μυστική», δεν θα υπάρχει χώρος ούτε να σταθείς –πολλώ δε μάλλον να απλώσεις και πετσέτα.

Όσο πιο παράξενο το όνομα, τόσο ωραιότερη η απόχρωση στα νερά.

Όπου και αν πας πριν τις 14.00, θα πέσεις πάνω σε οικογένειες με ταπεράκια και κουβαδάκια. Οι απογευματινές βουτιές είναι σαφώς καλύτερες –άσε που κερδίζεις και πολύτιμες ώρες ύπνου.

Όταν περάσεις το Θυμάρι, δε βρίσκεσαι πια στον Σαρωνικό. Μη χρησιμοποιείς το όνομά του επί ματαίω –όσο και αν δε σου γεμίζουν το μάτι τα νερά, εδώ είναι Αιγαίο.

Το πόσο καλό θα είναι το φαγητό μετά, είναι αντιστρόφως ανάλογο του πόσο καλή ήταν η παραλία. Τα καλύτερα ταβερνάκια βρίσκονται, για κάποιον μυστήριο λόγο, δίπλα στις πιο αδιάφορες παραλίες.

Η επιστροφή Κυριακή βράδυ στην Παραλιακή έχει μια εγγενή μελαγχολία. Στη Μεσογείων, παραδόξως, λιγότερη.

Αν προσπαθήσεις να διαλέξεις παραλία με βάση τον αέρα που (δεν) την «πιάνει», μέχρι να φτάσεις εκεί ο αέρας θα έχει αλλάξει.

Όσον αφορά την καθαρότητα/ καταλληλότητα της κάθε παραλίας, κάποιοι εμπιστεύονται τις Γαλάζιες Σημαίες και κάποιοι τις μετρήσεις του ΠΑΚΟΕ. Καλή τύχη αν βρεθείς σε παρέα διχασμένη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.