Το
«Feast of friends» που, γυρίστηκε το 1968 από το ίδιο το συγκρότημα και
ποτέ δεν πέρασε τα όρια ενός ανεπίσημου δικτύου διανομής, διατίθεται για
πρώτη φορά, σε DVD.
Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στις λίγες περιπτώσεις που τα σαράντα λεπτά του προβλήθηκαν σε μικρά φεστιβάλ, τα σχόλια δεν ήταν ακριβώς θετικά. Χώρια που, σχολιάζοντάς το πρόσφατα, ο ντράμερ των Doors, Τζον Ντέσμορ, έλεγε ότι «δεν είναι δα και κανένα αριστούργημα».
Έστω κι έτσι, το «Feast of friends» είναι ένα φιλμ που η αμερικανική μπάντα γύρισε μόνη της, καταγράφοντας κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό της. Με ίδια έξοδα, ξεκινώντας από την καλοκαιρινή της περιοδεία του 1968 -πριν δηλαδή κάνουν κάτι παρόμοιο οι Beatles με το Let it Be και οι Rolling Stones με το Gimme Shelter.
Περιγράφοντάς το, σαν ένα «μυθοπλαστικό ντοκιμαντέρ» όπως εμφανίζεται να λέει ο Τζιμ Μόρισον στο σχετικό τρέιλερ. «Δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό», συνεχίζει μπερδεύοντας τα πράγματα περισσότερο, «γιατί στην πραγματικότητα δεν το κάνουμε εμείς. Κατά κάποιο τρόπο, φτιάχνεται μόνο του».
Σκηνοθέτης ήταν ο Πολ Φεράρα, συμφοιτητής του Μόρισον και του Ρέι Μανζάρεκ στο τμήμα κινηματογράφου του UCLΑ και υπεύθυνος για την πειραματική ταινία «HWY: An American Pastoral», στην οποία ο τραγουδιστής των Doors υποδύεται ένα περιπλανώμενο ταξιδιώτη.
Πάλι σύμφωνα με το Ντέσμορ, το εγχείρημα του ντοκιμαντέρ δεν ήταν και πολύ αυστηρά οργανωμένο: «απλώς σκεφτήκαμε να καταγράψουμε αυτό που κάναμε, γιατί θα είχε πλάκα και ίσως θα φαινόταν χρήσιμο στο μέλλον» έλεγε σχετικά σε συνέντευξή του. Έτσι, περιλήφθηκαν αποσπάσματα από συναυλίες, στιγμές χαλάρωσης στα παρασκήνια (όπου οι Doors δεν ήταν και τόσο φασαριόζοι), μίνι συνεντεύξεις φυσικά ή ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό.
Θα υπήρχαν κι άλλα, το συγκρότημα όμως σταμάτησε να βάζει το χέρι στην τσέπη την άνοιξη του 1969, έπειτα από μια επεισοδιακή συναυλία στο Μαϊάμι. Ο Μόρισον, συνελήφθη τότε για προσβολή της δημόσιας αιδούς.
Ίσως για αυτό η προγραμματισμένη για τις 11 Νοεμβρίου, αποκατεστημένη έκδοση της Eagle Rock, κυκλοφορεί συμπληρωμένη με μερικά καλούδια.
Επιπλέον υλικό ας πούμε, που προοριζόταν για τη βασική ταινία και περιλαμβάνει ένα παιχνίδι πόκερ, αυτοσχεδιασμούς του Μόρισον στο πιάνο, ένα καβγαδάκι με τον φωτογράφο Ρίτσαρντ Άβεντον ή μια ηχογράφηση του τραγουδιού Wild Child· μια εξίσου ραφιναρισμένη βερσιόν του βρετανικού ντοκιμαντέρ The Doors Are Open, που αιχμαλώτισε τη συναυλία της μπάντας στο Roundhouse του Λονδίνου και «αν και ασπρόμαυρη, είναι η καλύτερη εμφάνισή μας που έχει μαγνητοσκοπηθεί» κατά τη γνώμη του Ντέσμορ· μια εκτέλεση του The End επίσης, που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1967 στο Τορόντο.
Πράγματα πάντως, που οι πρώτοι θεατές του «Feast of friends», δεν χρειάζονταν για του δώσουν μυθικές διαστάσεις. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το είχαν δει στις αρχές της δεκαετίας του ’70, από μια κόπια που ο Μόρισον φέρεται να κουβαλούσε συνεχώς μαζί του σε μια χαρτοσακούλα, τον καιρό που είχε αποτραβηχτεί στο Παρίσι. Μια μέρα την ξέχασε στο σπίτι ενός φίλου και λίγες μέρες μετά, πέθανε.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στις λίγες περιπτώσεις που τα σαράντα λεπτά του προβλήθηκαν σε μικρά φεστιβάλ, τα σχόλια δεν ήταν ακριβώς θετικά. Χώρια που, σχολιάζοντάς το πρόσφατα, ο ντράμερ των Doors, Τζον Ντέσμορ, έλεγε ότι «δεν είναι δα και κανένα αριστούργημα».
Έστω κι έτσι, το «Feast of friends» είναι ένα φιλμ που η αμερικανική μπάντα γύρισε μόνη της, καταγράφοντας κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό της. Με ίδια έξοδα, ξεκινώντας από την καλοκαιρινή της περιοδεία του 1968 -πριν δηλαδή κάνουν κάτι παρόμοιο οι Beatles με το Let it Be και οι Rolling Stones με το Gimme Shelter.
Περιγράφοντάς το, σαν ένα «μυθοπλαστικό ντοκιμαντέρ» όπως εμφανίζεται να λέει ο Τζιμ Μόρισον στο σχετικό τρέιλερ. «Δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό», συνεχίζει μπερδεύοντας τα πράγματα περισσότερο, «γιατί στην πραγματικότητα δεν το κάνουμε εμείς. Κατά κάποιο τρόπο, φτιάχνεται μόνο του».
Σκηνοθέτης ήταν ο Πολ Φεράρα, συμφοιτητής του Μόρισον και του Ρέι Μανζάρεκ στο τμήμα κινηματογράφου του UCLΑ και υπεύθυνος για την πειραματική ταινία «HWY: An American Pastoral», στην οποία ο τραγουδιστής των Doors υποδύεται ένα περιπλανώμενο ταξιδιώτη.
Πάλι σύμφωνα με το Ντέσμορ, το εγχείρημα του ντοκιμαντέρ δεν ήταν και πολύ αυστηρά οργανωμένο: «απλώς σκεφτήκαμε να καταγράψουμε αυτό που κάναμε, γιατί θα είχε πλάκα και ίσως θα φαινόταν χρήσιμο στο μέλλον» έλεγε σχετικά σε συνέντευξή του. Έτσι, περιλήφθηκαν αποσπάσματα από συναυλίες, στιγμές χαλάρωσης στα παρασκήνια (όπου οι Doors δεν ήταν και τόσο φασαριόζοι), μίνι συνεντεύξεις φυσικά ή ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό.
Θα υπήρχαν κι άλλα, το συγκρότημα όμως σταμάτησε να βάζει το χέρι στην τσέπη την άνοιξη του 1969, έπειτα από μια επεισοδιακή συναυλία στο Μαϊάμι. Ο Μόρισον, συνελήφθη τότε για προσβολή της δημόσιας αιδούς.
Ίσως για αυτό η προγραμματισμένη για τις 11 Νοεμβρίου, αποκατεστημένη έκδοση της Eagle Rock, κυκλοφορεί συμπληρωμένη με μερικά καλούδια.
Επιπλέον υλικό ας πούμε, που προοριζόταν για τη βασική ταινία και περιλαμβάνει ένα παιχνίδι πόκερ, αυτοσχεδιασμούς του Μόρισον στο πιάνο, ένα καβγαδάκι με τον φωτογράφο Ρίτσαρντ Άβεντον ή μια ηχογράφηση του τραγουδιού Wild Child· μια εξίσου ραφιναρισμένη βερσιόν του βρετανικού ντοκιμαντέρ The Doors Are Open, που αιχμαλώτισε τη συναυλία της μπάντας στο Roundhouse του Λονδίνου και «αν και ασπρόμαυρη, είναι η καλύτερη εμφάνισή μας που έχει μαγνητοσκοπηθεί» κατά τη γνώμη του Ντέσμορ· μια εκτέλεση του The End επίσης, που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1967 στο Τορόντο.
Πράγματα πάντως, που οι πρώτοι θεατές του «Feast of friends», δεν χρειάζονταν για του δώσουν μυθικές διαστάσεις. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το είχαν δει στις αρχές της δεκαετίας του ’70, από μια κόπια που ο Μόρισον φέρεται να κουβαλούσε συνεχώς μαζί του σε μια χαρτοσακούλα, τον καιρό που είχε αποτραβηχτεί στο Παρίσι. Μια μέρα την ξέχασε στο σπίτι ενός φίλου και λίγες μέρες μετά, πέθανε.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου