Πώς θα μπορέσουν να προσεδαφιστούν στον Aρη τα βαρύτερα διαστημικά σκάφη των επόμενων δεκαετιών; Με τη βοήθεια ενός «ιπτάμενου δίσκου» που φουσκώνει κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα. Η πρώτη δοκιμή του LDSD, του «υπερηχητικού επιβραδυντή χαμηλής πυκνότητας» πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου έξω από τη Χαβάη.
Ένα βασικό πρόβλημα στις αποστολές που προσεδαφίζονται στον Άρη είναι ότι το σκάφος πρέπει να επιβραδύνει απότομα στην ατμόσφαιρα και να ακουμπήσει μαλακά στην επιφάνεια.
Οι σημερινές τεχνολογίες επιβράδυνσης βασίζονται σε αλεξίπτωτα και αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1970 για τα δίδυμα σκάφη Viking που προσεδαφίστηκαν στον Άρη.
Η τεχνολογία αυτή αρκεί για την προσεδάφιση φορτίων με βάρος το πολύ 1,5 τόνο, όπως συνέβη και με το ρομπότ Curiosity που έφτασε στον κόκκινο πλανήτη το 2012.
Για την αύξηση του βάρους μέχρι τους 3 τόνους η NASA ανέπτυξε το LDSD, ένα σκάφος δοκιμών που ενσωματώνει δύο νέες τεχνολογίες: ένα γιγάντιο μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ που φουσκώνει απότομα σε μεγάλο ύψος για να αυξήσει την επιφάνεια και την αεροδυναμική αντίσταση του σκάφους· και ένα αλεξίπτωτο που μπορεί να αναπτυχθεί όσο το σκάφος κινείται ακόμα με υπερηχητικές ταχύτητες.
Η δοκιμή της Κυριακής ξεκίνησε από βάση του αμερικανικού ναυτικού στο Καουάι της Χαβάης το πρωί τοπική ώρα. Το LDSD, ένας δίσκος διαμέτρου έξι μέτρων, μεταφέρθηκε σε ύψος 120.000 ποδών (36,5 χιλιόμετρα) κρεμασμένο από ένα αερόστατο ήλιου, αρκετά μεγάλο για να τυλίξει ολόκληρο ποδοσφαιρικό δίδυμο.
Έπειτα από την πολύωρη άνοδο, το LDSD απελευθερώθηκε και αφέθηκε να πέσει ελεύθερα για ενάμισι δευτερόλεπτο. Τέσσερις μικροί πυραυλοκινητήρες πυροδοτήθηκαν για να αναγκάσουν το δίσκο να περιστραφεί και να σταθεροποιηθεί γυροσκοπικά. Μισό δευτερόλεπτο αργότερα, ο κύριος πυραυλοκινητήρας πυροδοτήθηκε για να μεταφέρει το όχημα στο όριο της στρατόσφαιρας, σε ύψος 54 χιλιομέτρων, εκεί όπου η πυκνότητα του αέρα είναι συγκρίσιμη με την πυκνότητα της αρειανής ατμόσφαιρας σε μικρότερα υψόμετρα.
Σε ελεύθερη πτώση, ο δίσκος επιτάχυνε μέχρι τα Mach 3,8, οπότε ενεργοποιήθηκε το πρώτο από τα δύο συστήματα επιβράδυνσης, το μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ. Με το μέγεθός του να έχει αυξηθεί δραστικά, ο δίσκος επιβραδύνθηκε γρήγορα στα Mach 2,5.
Σε αυτή τη φάση ενεργοποιήθηκε και το δεύτερο σύστημα, το μεγαλύτερο υπερηχητικό αλεξίπτωτο που έχει δοκιμαστεί ποτέ, διαμέτρου 33,5 μέτρων.
Περίπου 45 λεπτά αργότερα, ο δίσκος έπεσε ελεγχόμενα στον Ειρηνικό Ωκεανό και ανακτήθηκε από πλοία.
Η NASA προγραμματίζει μια ακόμα δοκιμή της τεχνολογίας το 2015 με την προοπτική να την αξιοποιήσει σε αποστολές στον Άρη από το 2020.
tanea.gr
Ένα βασικό πρόβλημα στις αποστολές που προσεδαφίζονται στον Άρη είναι ότι το σκάφος πρέπει να επιβραδύνει απότομα στην ατμόσφαιρα και να ακουμπήσει μαλακά στην επιφάνεια.
Οι σημερινές τεχνολογίες επιβράδυνσης βασίζονται σε αλεξίπτωτα και αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1970 για τα δίδυμα σκάφη Viking που προσεδαφίστηκαν στον Άρη.
Η τεχνολογία αυτή αρκεί για την προσεδάφιση φορτίων με βάρος το πολύ 1,5 τόνο, όπως συνέβη και με το ρομπότ Curiosity που έφτασε στον κόκκινο πλανήτη το 2012.
Για την αύξηση του βάρους μέχρι τους 3 τόνους η NASA ανέπτυξε το LDSD, ένα σκάφος δοκιμών που ενσωματώνει δύο νέες τεχνολογίες: ένα γιγάντιο μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ που φουσκώνει απότομα σε μεγάλο ύψος για να αυξήσει την επιφάνεια και την αεροδυναμική αντίσταση του σκάφους· και ένα αλεξίπτωτο που μπορεί να αναπτυχθεί όσο το σκάφος κινείται ακόμα με υπερηχητικές ταχύτητες.
Η δοκιμή της Κυριακής ξεκίνησε από βάση του αμερικανικού ναυτικού στο Καουάι της Χαβάης το πρωί τοπική ώρα. Το LDSD, ένας δίσκος διαμέτρου έξι μέτρων, μεταφέρθηκε σε ύψος 120.000 ποδών (36,5 χιλιόμετρα) κρεμασμένο από ένα αερόστατο ήλιου, αρκετά μεγάλο για να τυλίξει ολόκληρο ποδοσφαιρικό δίδυμο.
Έπειτα από την πολύωρη άνοδο, το LDSD απελευθερώθηκε και αφέθηκε να πέσει ελεύθερα για ενάμισι δευτερόλεπτο. Τέσσερις μικροί πυραυλοκινητήρες πυροδοτήθηκαν για να αναγκάσουν το δίσκο να περιστραφεί και να σταθεροποιηθεί γυροσκοπικά. Μισό δευτερόλεπτο αργότερα, ο κύριος πυραυλοκινητήρας πυροδοτήθηκε για να μεταφέρει το όχημα στο όριο της στρατόσφαιρας, σε ύψος 54 χιλιομέτρων, εκεί όπου η πυκνότητα του αέρα είναι συγκρίσιμη με την πυκνότητα της αρειανής ατμόσφαιρας σε μικρότερα υψόμετρα.
Σε ελεύθερη πτώση, ο δίσκος επιτάχυνε μέχρι τα Mach 3,8, οπότε ενεργοποιήθηκε το πρώτο από τα δύο συστήματα επιβράδυνσης, το μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ. Με το μέγεθός του να έχει αυξηθεί δραστικά, ο δίσκος επιβραδύνθηκε γρήγορα στα Mach 2,5.
Σε αυτή τη φάση ενεργοποιήθηκε και το δεύτερο σύστημα, το μεγαλύτερο υπερηχητικό αλεξίπτωτο που έχει δοκιμαστεί ποτέ, διαμέτρου 33,5 μέτρων.
Περίπου 45 λεπτά αργότερα, ο δίσκος έπεσε ελεγχόμενα στον Ειρηνικό Ωκεανό και ανακτήθηκε από πλοία.
Η NASA προγραμματίζει μια ακόμα δοκιμή της τεχνολογίας το 2015 με την προοπτική να την αξιοποιήσει σε αποστολές στον Άρη από το 2020.
tanea.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου