Διαγνώστηκα με καρκίνο του όρχεως τον Δεκέμβριο του 2009. Είχε πρηστεί το αριστερό μου πόδι αλλά δεν πήγαινα στον γιατρό γιατί σαν αθλητής ήμουν συνηθισμένος στους τραυματισμούς. Αυτή την φόρα δεν ήταν απλό χτύπημα όμως. Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στην κοιλιά μου και είχε δημιουργηθεί θρόμβος. Το γεγονός ότι παραμέλησα το πόδι μου οδήγησε το αίμα στα πνευμόνια και με πνευμονικό οίδημα πλέον είχα μεγάλη δυσκολία να αναπνεύσω. Το βράδυ εκείνης της ημέρας με βρήκε στα επείγοντα του Γεννήματα.
Το πρώτο πράγμα που είδαν οι γιατροί ήταν ένας όγκος 12 εκατοστών στην κοιλία μου που πίεζε μεταξύ άλλων και το αριστερό μου νεφρό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι υπήρχε μια πιθανότητα να μην είμαι εδώ για πολύ καιρό ακόμα αλλά τουλάχιστον στην σύντομη πορεία μου μπορεί να μην είχα προλάβει να είμαι μια θετική επιρροή σε άλλους αλλά τουλάχιστον δεν είχα βλάψει κάποιον.
Το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω δυνατός για τους ανθρώπους μου και να περάσω αυτήν την δοκιμασία με αξιοπρέπεια. Η σκέψη ότι είναι προτιμότερο που είμαι εγώ ασθενής παρά ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ήταν λυτρωτική και έδωσε την καλύτερη απάντηση σε μια σκέψη που ήξερα ότι δεν θα με βοηθούσε «Γιατί εγώ;»
Πήραν δείγμα από την κοιλία μου και έκαναν ιστολογική εξέταση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ήταν μεικτό σεμίνωμα. Τότε ξεκίνησε και ένας αγώνας δρόμου να αποφασίσω με την βοήθεια της οικογένειας μου και της συντρόφου μου τι ιατρική αγωγή να ακολουθήσω.
Ο όγκος ήταν πολύ μεγάλος για να εγχειριστεί ανάμεσα σε όλα τα ζωτικά όργανα που το περικύκλωναν και από την άλλη η χημειοθεραπεία θα δούλευε καλυτέρα αν ήταν μικρότερος. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Οι χειρουργοί έλεγαν εγχείρηση και οι ογκολόγοι χημειοθεραπεία. Η πίεση ήταν μεγάλη για να την διαχειριστούμε εγώ αλλά και η οικογένεια μου και δημιούργησε εντάσεις σε μια φάση που το μονό που ήθελα ήταν να είμαι πράος και καρτερικός. Έκανα τα γενέθλια μου στο Γεννήματα με καλούς φίλους και τελείωσα τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας τελευταία στιγμή για να κάνω Χριστούγεννα με την κοπέλα μου και την οικογένεια μου. Έπρεπε να αποθηκεύσω σπέρμα πριν ξεκινήσει η θεραπεία και μετά τον πρώτο κύκλο που άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου ξύρισα το κεφάλι μου.
Η χημειοθεραπεία ήταν μεγάλη πρόκληση. Τα τσιμπήματα των ενέσεων ήταν απανωτά και με την θρόμβωση γινόντουσαν όλο και δυσκολότερο να βρουν φλέβες. Θυμάμαι κάθε φόρα πριν ξεκινήσει η θεραπεία ίδρωνα από το άγχος. Το γεγονός ότι ο γιατρός ήταν σε ιδιωτικό νοσοκομείο σήμαινε ότι έπρεπε να σκέφτομαι και τα έξοδα αλλά ευτυχώς οι άνθρωποι μου με βοήθησαν να χειριστώ το κομμάτι με τα ασφαλιστικά ταμεία και τα φάρμακα. Μετά από 4 κύκλους των τριών εβδομάδων τέλειωσε η χημειοθεραπεία και το γεγονός ήταν από μόνος του λόγος για να το γιορτάσω με φίλους.
Μετά ήρθε η πρόκληση της εγχείρησης. Το γεγονός ότι θα μου αφαιρούσαν τον αριστερό μου όρχι ήταν από τα δυσκολότερα στο να διαχειριστώ. Φοβόμουν ότι θα επηρέαζε τον ανδρισμό μου, ότι θα αφαιρούσαν τον λάθος όρχι, το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια. Τίποτα δεν με προετοίμαζε για την αφαίρεση του όγκου από την κοιλιά. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια, να γυρίσω, να περπατήσω. Η μεγαλύτερη δοκιμασία από όλες; Η αφαίρεση του pigtail. Δεν μπορούσα να ουρήσω για μέρες χωρίς να πονάω.
Το μεγαλύτερο μάθημα μου το έδωσε ένας φίλος μοναχός. "Ποσό θα ήθελα να δοκιμαστώ και εγώ σαν εσένα και να Του δείξω την πίστη μου;" Αγκαλιάζοντας αυτήν την δοκιμασία νοιώθω πιο δυνατός από ποτέ. Είναι δώρο το να μπορείς να εκτιμάς την υγεία σου, να θυμάσαι να παίρνεις βαθιές αναπνοές. Όταν σταμάτησα να θεωρώ την υγεία μου δεδομένη ένοιωσα πραγματικά τυχερός. Οι δοκιμασίες της καθημερινότητας είναι ακόμα εκεί αλλά έχουν μια πιο αληθινή διάσταση. Ακόμα και σήμερα ξαφνιάζω τον εαυτό μου με το πώς τα χειρίζομαι.
Το μεγαλύτερο δώρο ήταν το ξύπνημα από μια λήθη, ότι τα προβλήματα μου είναι σημαντικά. Αυτή ήταν μια συνειδητοποίηση που με κράτησε δυνατό, που με έκανε να σταματήσω να σκέφτομαι για την κατάσταση μου αλλά να σκέφτομαι το πως θα γίνω γρήγορα καλά για να βοηθήσω άλλους να γίνουν καλά. Όταν ήμουν σε αυτό το μέρος στο μυαλό μου είχα ήδη γίνει καλά και οραματιζόμουν ένα διάπλους φιλανθρωπικού χαρακτήρα που θα ενδυνάμωνε άλλους καρκινοπαθείς να παλέψουν με τον νόσο. Μια γιορτή της ζωής και της ελευθερίας. Η ιδέα της ανοιχτής θάλασσας και η αίσθηση της ελευθερίας μέσα από τον ναυταθλητισμό μαζί με το λαμπρό παράδειγμα του καρκινοπαθή αθλητή Lance Armstrong ήταν σκέψεις που με ταξίδευαν και απάλυναν την διαδικασία ανάρρωσης μου.
«Ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται». Και αν αυτή η δοκιμασία δεν ήταν μια φουρτούνα στο ταξίδι για την Ιθάκη μου, μια ευκαιρία να δοκιμαστώ, να προπονηθώ και να αφυπνιστώ τότε τι άλλο μπορεί να ήταν; Τον ευχαριστώ που μου έδωσε δύναμη να ξεπεράσω αυτήν την δοκιμασία με καρτερικότητα. Ευχαριστώ τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου, την κοπέλα μου, τους φίλους μου. Η αγάπη τους είναι η πυξίδα μου. Η ευτυχία μου είναι η επιλογή μου κάθε στιγμή της κάθε μέρας όπως είναι και η έμπνευση των συνάνθρωπων μου μέσα από τις δυνατότητες που δημιουργώ.
Ονομάζομαι Ηλίας, ετών 34, επιζών από καρκίνο των όρχεων & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ!
http://www.bestrong.org.gr
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου