Δεν συμβαίνει συχνά να σκεπτόμαστε έναν...
φίλο μας και όταν χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνουμε, να συνειδητοποιούμε
ότι ήταν ακριβώς αυτός; Συχνά δεν μας "χτυπάει καμπανάκι" ότι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι και στη συνέχεια όταν το κάνουμε μας βγαίνει "ξινό"; «Ήξερα ότι δν έπρεπε να τν εμπιστευτώ» λέμε γι κάποιον. «Αχ, και το ένιωθα μέσα μου ότι δεν έπρεπε!». Το κάναμε όμως. Ξέραμε τι είναι σωστό. Η διαίσθησή μας, το είπε, αλλά δεν θέλαμε να την πιστέψουμε και την αγνοήσαμε.
Ε, λοιπόν, όταν συμβαίνει αυτό, δεν είναι ποτέ ένα ατύχημα ή μια σύμπτωση. Είμαστε συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους κ τις καταστάσεις γύρω μας, με τρόπους που τα μάτια, τα αυτιά, η μύτη, το δέρμα και η γλώσσα δεν μπορούν να μας δείξουν, αλλά η διαίσθησή μας μπορεί.
Η διαίσθηση είναι μια απίστευτη πηγή και ένα δώρο που μας δόθηκε για να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η διαίσθηση είναι ένα προαίσθημα για το τι συμβαίνει τώρα, όμως είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένα πολύ εξελιγμένο σύστημα που μας επιτρέπει να μάθουμε περισσότερα απ' όσα μπορούμε να κάνουμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Αν σταθούμε μια στιγμή και το αναγνωρίσουμε αυτό, θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την απίστευτη προοπτική που έχουμε στα χέρια μας. Έχουμε αυτήν την πολύ καταπληκτική δύναμη!
Αρχικά, ας δούμε τι ορίζεται ως διαίσθηση:
• Διαίσθηση είναι η έμφυτη κλίση μας προς μια συγκεκριμένη συμπεριφορά (σε αντίθεση με μια επίκτητη αντίδραση).
• Μια αίσθηση ή ένα προαίσθημα στο στομάχι, που εμφανίζεται γρήγορα στη συνείδηση χωρίς να έχουμε πλήρη επίγνωση των αιτίων που την προκάλεσαν.
• Η διαίσθηση είναι μια διαδικασία που μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζουμε κάτι άμεσα χωρίς να το αιτιολογούμε αναλυτικά, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, αλλά και μεταξύ ενστίκτου και λογικής.
Ως απόρροια όμως του πολιτισμού μας, πιστεύουμε ότι ο ορθολογισμός είναι αυτό που θα πρέπει να επικρατήσει κατά τη λήψη των αποφάσεών μας για τα πάντα. Στην ουσία χρειαζόμαστε και τη διαίσθηση και τη λογική για να πάρουμε τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις για τους εαυτούς μας, τις επιχειρήσεις μας και τις οικογένειές μας. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς, ακόμα και όταν βιώνουμε την επιτυχία με αυτό το ενστικτώδες μέρος της ζωής μας, νιώθουμε άβολα με την ιδέα της χρησιμοποίησης της, ως εργαλείο καθοδήγησης. Βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση να πούμε ότι ακολουθούμε προαισθήματα, έχουμε δυσπιστία στα ενίοτε κρυπτογραφημένα μηνύματα που στέλνει η διαίσθηση μας, και, κατά συνέπεια, μειώνουμε την ικανότητά μας να ενισχύσουμε τν λούμενης διαίσθησής μας βασίζεται σε χιλιετίες πολιτιστικών προκαταλήψεων.
Δεν χρειάζεται να απορρίψουμε την επιστημονική λογική, προκειμένου να επωφεληθούμε από την διαίσθηση. Μπορούμε να τιμήσουμε εξίσου και τα δύο και να αναζητήσουμε την ισορροπία. Με την αναζήτηση αυτής της ισορροπίας θα φέρουμε τελικά το σύνολο των πόρων του εγκεφάλου μας σε δράση. Μέχρι περίπου πριν από εκατό χρόνια η επιστήμη δεν είχε καν επίγνωση του ρόλου του ασυνειδήτου μας, αλλά τώρα οι μελέτες δείχνουν ότι μόνο το 20% της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου μας είναι αφιερωμένο στις συνειδητές σκέψεις, ενώ το 80% είναι αφιερωμένο στις σκέψεις του ασυνείδητου. Έτσι, μιλώντας λογικά, πώς θα μπορούσαμε ενδεχομένως να πάρουμε τις καλύτερες αποφάσεις για τον εαυτό μας, χωρίς να συμπεριλάβουμε τα ασυνείδητα μέρη της ύπαρξής μας;
Από την στιγμή που το κατανοήσουμε αυτό και το κάνουμε κτήμα μας, ίσως μπορούμε να ενσωματώσουμε την διαίσθηση στην καθημερινή μας ζωή. Επειδή για μερικούς από εμάς έχει περάσει καιρός, αγνοώντας ή απορρίπτοντας αυτή την πτυχή του εαυτού μας, υπάρχουν μερικοί τρόποι που μπορούμε με επιτυχία να την επανεντάξουμε σε συγκεκριμένες αποφάσεις μας.
Εδώ είναι τρεις τρόποι για να ακούσουμε τν εσωτερική φωνή και να της επιτρέψουμε την καθοδήγηση της στην καθημερινή μας ζωή:
1. Κρατάμε ένα ημερολόγιο. Γράφουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας σε χαρτί, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι έχουμε λίγα να καταθέσουμε. Αυτό βοηθά το ασυνείδητο του μυαλού μας να ανοίξει. Μάλιστα μπορεί να εκπλαγούμε, γιατί πολλές φόρες ερχόμαστε αντιμέτωποι με λέξεις και φράσεις γραπτώς, που δεν έχουν νόημα για εμάς ή συναισθηματικές αντιδράσεις που δεν αντιλαμβανόμαστε.
2. Απενεργοποιούμε τον εσωτερικό κριτή μας. Κρατάμε μακριά τις φωνές του εξορθολογισμού που έρχονται από μέσα μας. Αυτή τη φορά, ακούμε χωρίς να κρίνουμε. Αφήνουμε τους εσωτερικούς διάλογους να αναπτυχθούν, χωρίς φόβο ή γελοιοποίηση.
3. Βρίσκουμε ένα μοναχικό μέρος. Ένα μέρος όπου μπορούμε να επιτρέψουμε στα συναισθήματα να ρέουν ελεύθερα, καθώς αποτελεί μέρος στην εξεύρεση και την διατήρηση των δομικών στοιχείων της διαίσθησης. Εδώ επίσης ίσως να θέλουμε να δημιουργήσουμε μια συναισθηματική σύνδεση με ένα αντικείμενο, ένα χρώμα, ένα κομμάτι της μουσικής ή της λογοτεχνίας, κάτι που θα μας επιτρέψει να επεξεργαστούμε τα συναισθήματα που προέρχονται αποκλειστικά από το εσωτερικό μας και δεν φέρουν πνευματικό ή λογικό συλλογισμό.
Οι τρεις αυτές ασκήσεις καταρχάς θα μας βοηθήσουν στη δημιουργία μιας νέας, βαθύτερης σχέσης με τον εαυτό μας, θα μας βοηθήσει να αναγνωριστεί η εσωτερική φωνή και θα μας επιτρέψει να φέρουμε μια πραγματική διαισθητική ευαισθητοποίηση στην ορθολογική καθημερινή μας ζωή.
Κλείνοντας, ένα έχω να σας πω. Την επόμενη φορά που νιώσουμε, πριν κάνουμε κάτι, ένα σφίξιμο στο στομάχι κ έχουμε την αίσθηση ότι δεν είναι σωστό ή δν μας ταιριάζει, απλά το σκεπτόμαστε λιγάκι παραπάνω, πριν το τολμήσουμε!
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου