The Accountant: Η επιστροφή του Μπεν Άφλεκ

Ίσως, εκ πρώτης όψεως, ο αυτισμός να μη μοιάζει σαν μία καλή αφορμή για ταινία δράσης, το Χόλιγουντ, όμως, δε σταμάτησε ποτέ μπροστά σε τέτοιες προφανείς εντυπώσεις. Συνεπώς, για τον Γκάβιν Ο’ Κόνορ και τον σεναριογράφο του Μπιλ Ντιμπούκ, το “The Accountant” ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ ακονίσουν τις αφηγηματικές τους ικανότητες παντρεύοντας το παρωχημένο με το πρωτότυπο. Αν και βλέπεται ευχάριστα, το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς ανισόρροπο, με την καλοστημένη δράση και τον εξαιρετικό Μπεν Άφλεκ να αντισταθμίζουν, απλώς, τα σεναριακά άλματα και την αδυναμία της πλοκής να εκμεταλλευτεί επαρκώς όλους τους χαρακτήρες.

Η υπόθεση

Ένας λογιστής σε κάποια εσχατιά του Ιλινόις, φαίνεται ότι αναλαμβάνει πολύ μεγαλύτερες και πιο σκιώδεις δουλειές απ’ τις υπηρεσίες που παρέχει στους αγρότες της περιοχής του. Με το Υπουργείο στο κατόπι του, ο Κρίστιαν Γουλφ καταφτάνει σε μία μεγάλη εταιρεία προσθετικών μελών με αποστολή να βρει την αιτία πίσω απ’ το έλειμμα που ανακάλυψε μία υπάλληλος του λογιστηρίου. Η υπόθεση, όμως, δεν είναι όσο “καθαρή” φαινόταν κι έτσι “ο λογιστής” βρίσκεται και πάλι μπλεγμένος σε σκοτεινές, επικίνδυνες δουλειές, αυτή τη φορά με την ηθική υποχρέωση να προστατέψει την δύσμοιρη και γοητευτική συνάδελφό του...



Η κριτική

Μιας και οι δημιουργοί αποφασίζουν να μην κρατήσουν κλειστό το μεγάλο τους “χαρτί”, είναι εξαρχής αντιληπτό ότι ο “λογιστής” είναι τόσο καλός στη δουλειά του, επειδή είναι εξαιρετικά καλός στα μαθηματικά και εμμονικά προσηλωμένος στην αποπεράτωση οποιουδήποτε έργου και αν έχει αναλάβει. Ο λόγος είναι ότι έχει μία μορφή αυτισμού που του επιτρέπει να είναι λειτουργικός ως επαγγελματίας, ακόμη και με τις αναμενόμενες δυσκολίες στις συναναστροφές κοινωνικού ή αισθηματικού χαρακτήρα και την τυπική εσωστρέφεια που δεν είναι πάντα ανώδυνη.

Το γιατί, βέβαια, επαγγέλλεται τον λογιστή για λογαριασμό μαφιόζων και καρτέλ είναι ένα ερώτημα που μένει ν’ απαντηθεί…

Η επιλογή αυτή, η κατάσταση του ήρωα να μην αποκαλυφθεί αργότερα στην ταινία, δίνει την ευκαιρία στον Μπεν Άφλεκ να μας δώσει μία πολύ καλή ερμηνεία ως αυτιστικός, μα θανατηφόρος, λογιστής, η οποία υπονομεύεται μόνο απ’ τις απιθανότητες της πλοκής και το εκβιαστικό μήνυμα του επιλόγου. Στριμωγμένος σε μία γωνία που δεν επέλεξε και εκπαιδευμένος από παιδί να αποκρούει τις επιθέσεις του υπόλοιπου κόσμου για να διαφυλάξει τη θέση του σ’ αυτόν, ο πολυτάλαντος Κρίστιαν περιφέρεται σαν μυστικός υπερήρωας μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας με μια δυσδιάκριτη ατζέντα και την πολύτιμη καθοδήγηση μίας μυστηριώδους γυναίκας, της οποίας ακούμε μόνο τη φωνή.

Στην πορεία, οι δημιουργοί μας αποκαλύπτουν σημαντικά στοιχεία για την παιδική του ηλικία και τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε να κάνει ότι κάνει, συνδέοντάς τον με τον ειδικό πράκτορα που προσπαθεί να τον ξεσκεπάσει, αλλά και τον μυστηριώδη μισθοφόρο που εκτελεί συμβόλαια για ευυπόληπτους εντολοδόχους με την άνεση που ο “λογιστής” λύνει τον γόρδιο δεσμό των οικονομικών δεδομένων του τελευταίου του πελάτη. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον, βέβαια, έχει ο χαρακτήρας της υπέροχης, μα υποτιμημένης απ’ το σενάριο, Άνα Κέντρικ, η οποία έρχεται πολύ κοντά στον Κρις, σπάζοντας στιγμιαία το σκληρό περίβλημα που του έδωσε η ζωή και σφυρηλάτησε με τη σειρά του ο πατέρας του.

Οι αποκαλύψεις έρχονται η μία μετά την άλλη, όταν η “σοβαρή” δουλειά αποδεικνύεται μαφιόζικου επιπέδου και ο Κρις αναγκάζεται να επιστρέψει στις γνώριμες τακτικές επιβίωσής του, μιας και αυτή τη φορά, είναι μία αθώα κοπέλα που κινδυνεύει επειδή βρέθηκε στη θέση να επισημάνει τις ατασθαλίες πριν καλυφθούν. Αν και στη δράση, ο Ο’ Κόνορ αποδεικνύεται καλός μαέστρος, το συνολικό παζλ της ταινίας αποτελείται από πολλά και παράταιρα κομμάτια που ποτέ δεν κολλάνε σε μία αφήγηση με σταθερό ρυθμό και αρμονική “χορογραφία”. Στο τέλος, όλα κλείνουν με ένα αχρείαστο “ενημερωτικό” βίντεο που μας επιφυλάσσει την πιο μεγάλη ανατροπή του φιλμ και συμπληρώνει την υπερηρωική ατμόσφαιρα με λίγο άρωμα από X-Men.

Το “The Accountant” είναι μία συμπαθητική ταινία δράσης, παρά τα εμφανή ελαττώματά της, ενώ, με τον τρόπο που κλείνει, αφήνει έντονα την αίσθηση ότι σηκώνει σίκουελ.

Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό δράμα εποχής του Φρανσουά Οζόν “Franz”, η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ “Julieta”, το “Coming Home” του Ζανγκ Γιμού, η βελγική κομεντί “Belgica”, η ταινία τρόμου “Ouija: Origin of Evil” και, για τα παιδιά, οι διασκεδαστικές ταινίες “Pete's Dragon” και “Middle School: The Worst Years of My Life”.