Η ιστορία μιας άλλης Μαρίας στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης

Οι άνθρωποι που εργάζονται σκληρά στο έτσι κι αλλιώς δύσκολο περιβάλλον ενός νοσοκομείου κι έχουν μάθει να στέκονται όρθιοι μπροστά σε σοβαρές ασθένειες κι αντίξοες συνθήκες εργασίας δεν μπορούν να μείνουν ασυγκίνητοι μπροστά στο κλάμα ή το χαμόγελο ενός μωρού.
«Είναι φυσικό να αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα σε ένα εγκαταλειμμένο μωρό και τους ανθρώπους που το φροντίζουν στο νοσοκομείο. Ένα μωρό έχει ανάγκη την αγκαλιά περισσότερο απ’ ό,τι την τροφή. Πώς μπορείς να μείνεις αυστηρά επαγγελματίας όταν έχεις να κάνεις με παιδιά; Πώς μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος από το κλάμα του ή από το χαμόγελό του; Δεν μπορείς να φροντίσεις ένα μωρό χωρίς να το αγαπάς. Για μάς αυτό είναι αδύνατο», λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Μαιών-Μαιευτών Θεσσαλονίκης, Βικτωρία Μοσχάκη και προσθέτει ότι «το επάγγελμά μου και η σχέση μου με τα παιδιά μέσα απ’ αυτό μου έχουν διδάξει τι είναι πραγματική αγάπη. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, να ξέρεις ότι θα πας στη δουλειά και δεν θα το βρεις στο κρεβατάκι του και θα σου λείπει, μα θα είσαι τόσο μα τόσο χαρούμενη γιατί βρέθηκε μια οικογένεια να το αγαπάει».

Ξεχωριστή για την ίδια είναι η ιστορία της Μαρίας, ενός μωρού με μεταβολικό νόσημα, τετραπληγία και νοητική υστέρηση. Η βιολογική της μητέρα την εγκατέλειψε στο νοσοκομείο λίγο μετά την γέννησή της. Η πραγματική της, όμως, μητέρα τη λατρεύει και τη φροντίζει με τη βοήθεια του ιδρύματος όπου μένει η Μαρία τις ώρες που η μητέρα της δουλεύει.
«Η Μαρία ζει σήμερα χάρη στις προσπάθειες και την φροντίδα των παιδιάτρων, των μαιών και των νοσηλευτριών της παιδιατρικής κλινικής του ‘Ιπποκράτειου’ νοσοκομείου, αλλά κυρίως γιατί βρήκε μια μητέρα που της δίνει αγάπη και φροντίδα. Είμαι πολύ περήφανη, γιατί η μητέρα της Μαρίας είναι συνάδελφός μου και η καλύτερη φίλη μου», λέει με συγκίνηση κ. Μοσχάκη.

Πηγή: εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής"

http://www.seleo.gr